Indonezja Wprowadza 13-letni Obowiązek Szkolny z PAUD od Roku Akademickiego 2025/2026

Ministerstwo Edukacji, Kultury, Badań, Technologii i Szkolnictwa Wyższego Indonezji (Kemendikdasmen) zintensyfikowało wdrażanie polityki Trzynastoletniego Obowiązku Szkolnego, znanej jako Wajar 13 Tahun. Kluczowym elementem tej reformy jest obowiązkowe włączenie jednego roku Wczesnej Edukacji Początkowej (PAUD) poprzedzającego rozpoczęcie edukacji podstawowej. Nowa struktura, obejmująca rok przygotowawczy, dziewięć lat kształcenia podstawowego oraz trzy lata szkolnictwa średniego, została ustanowiona jako priorytet w ramach Narodowego Długoterminowego Planu Rozwoju (RPJPN) na lata 2025–2045. Wprowadzenie tego wymogu ma nastąpić wraz z rozpoczęciem roku akademickiego 2025/2026, co jest krokiem w kierunku realizacji wizji „Indonezja Złota 2045”, mającej na celu uczynienie Indonezji krajem rozwiniętym.

Centralnym punktem tej inicjatywy jest zapewnienie, że wszystkie dzieci w wieku od pięciu do sześciu lat uzyskają dostęp do wysokiej jakości PAUD, co jest fundamentalne dla budowania ich gotowości poznawczej, społecznej i emocjonalnej. Badania Kemendikbudristek z 2021 roku wykazały, że 78% dzieci uczestniczących w PAUD wykazywało lepszą gotowość szkolną w porównaniu do 45% dzieci spoza tego systemu. Ponadto, ustalenia UNICEF i Bappenas z 2020 roku potwierdziły, że dzieci z obszarów wiejskich, które uczęszczały do PAUD, były 1,8 raza bardziej przygotowane do podjęcia nauki w szkole podstawowej.

Eksperci, w tym Dra Mareta Wahyuni, M.Pd., podkreślają, że inwestycja w rozwój wczesnodziecięcy stanowi kluczowy fundament przyszłego sukcesu narodu. Przedstawiciele BRIN (Narodowej Agencji Badań i Innowacji) akcentowali znaczenie kształtowania charakteru i ustanawiania solidnych podstaw myślenia jako niezbędnych elementów dla kapitału ludzkiego. Planowanie rozwoju zasobów ludzkich poprzez edukację jest postrzegane jako warunek konieczny do osiągnięcia celów RPJPN 2025–2045, analogicznie do doświadczeń krajów, które odniosły szybki rozwój po II wojnie światowej, takich jak Japonia czy Korea Południowa.

Perspektywa wdrożenia w 2025 roku ujawnia istotne wyzwania logistyczne i kadrowe. Zidentyfikowane bariery obejmują niedobór placówek PAUD, dotykający 17 803 wiosek na terenie kraju, oraz nierówności w kwalifikacjach nauczycieli, z których wielu nie posiada wymaganego minimalnego wykształcenia na poziomie licencjatu (S1) lub dyplomu inżynierskiego (D4). Dra Mareta Wahyuni z Kemendikdasmen potwierdziła te ustalenia podczas Diseminacji Wyników Badań BRIN w listopadzie 2025 roku.

Strategia rządowa koncentruje się na trójczłonowym podejściu: rozszerzaniu dostępu, podnoszeniu jakości nauczania oraz wzmacnianiu zarządzania systemem edukacji. W obliczu luk infrastrukturalnych i kadrowych, sektor prywatny i organizacje pozarządowe mogą zaangażować się w rozwój infrastruktury edukacyjnej oraz programy podnoszenia kwalifikacji pedagogicznych. Następnym krokiem dla samorządów będzie pilne mapowanie braków i opracowanie planów rekrutacji oraz szkoleń dla kadry, aby sprostać wymogom kwalifikacyjnym S1/D4 przed rozpoczęciem roku akademickiego 2025/2026.