LROC Ontdekt Nieuwe Inslagkrater van 22 Meter Noordelijk van de Oude Krater Römer

Het team achter de Lunar Reconnaissance Orbiter Camera (LROC) heeft in november 2025 officieel de ontdekking van een recent gevormde inslagkrater op het maanoppervlak bekendgemaakt. Deze formatie, door onderzoekers informeel een 'sproetje' genoemd, werd geïdentificeerd door een nauwkeurige tijdsvergelijking van beelden. Deze beelden werden vastgelegd tussen december 2009 en een latere opname na december 2012. De resulterende krater meet ongeveer 22 meter in doorsnede, wat neerkomt op zo'n 72 voet, en bevindt zich direct ten noorden van de reeds bestaande en grotere Römer-krater.

Het meest in het oog springende kenmerk van deze nieuwkomer is de opvallende helderheid. Deze helderheid is het directe gevolg van het inslagmateriaal, dat in een kenmerkend zonneflikkerspatroon heldere stralen vormt. Dit materiaal met een hoge albedo steekt scherp af tegen het donkerdere, meer verweerde maangesteente (regoliet) dat de omgeving vormt. Dit vormt een onmiskenbaar bewijs van een relatief recente botsing. De Römer-krater, waarnaar de locatie is vernoemd, ligt in het noordoostelijke kwadrant van de Maan, ten noorden van Sinus Amoris. De krater is vernoemd naar de Deense astronoom Ole Rømer, die in 1676 de eerste kwantitatieve metingen van de lichtsnelheid verrichtte.

Deze wetenschappelijke documentatie wordt geleid door het LROC-team, onder supervisie van hoofdonderzoeker Mark Robinson, een professor aan de School of Earth and Space Exploration (SESE) van de Arizona State University. Volgens een rapport uit 2016 had het team, werkzaam vanuit het LROC Science Operations Center in Tempe, Arizona, reeds meer dan 200 inslagkraters gecatalogiseerd waarvan bevestigd is dat ze zijn ontstaan tijdens de operationele levensduur van de LRO-missie, die van start ging in juni 2009. Het vermogen van het LROC-team om temporele analyses uit te voeren met behulp van voor-en-na-opnamen vanuit de baan is van onschatbare waarde gebleken voor deze ontdekkingen. Het bewijst dat het maanoppervlak actief verandert op een tijdschaal die voor mensen waarneembaar is.

Het in kaart brengen van deze verse kraters is van cruciaal belang voor het aanscherpen van de huidige schattingen van de inslagfrequentie op de Maan. Deze gegevens vormen de basis voor gevaarspotentieelbeoordeling en risicomanagement voor toekomstige bemande en robotische missies. Denk hierbij aan NASA's Artemis-programma, dat streeft naar een blijvende menselijke aanwezigheid op het maanoppervlak. Bovendien stelt het observeren van de geleidelijke vervaging van deze heldere stralen wetenschappers in staat om geavanceerde modellen te kalibreren. Deze modellen worden gebruikt om andere maangebieden te dateren op basis van hun kratermorfologie.

Dit proces van verduistering wordt wetenschappelijk gedefinieerd als 'ruimteweer' (space weathering). Het is een continu proces dat millennia duurt, aangedreven door de bombardementen van zonnewinddeeltjes en kosmische straling op hemellichamen zonder atmosfeer. Ruimteweer zorgt ervoor dat het maanoppervlak na verloop van tijd donkerder en roder wordt. Dit komt door de vorming van nanodeeltjes ijzer binnen het regoliet. Het bestaan van deze heldere, nieuwe krater benadrukt de dynamische aard van de maanomgeving. Het oppervlak ondergaat voortdurend nieuwe modificaties, wat schril afsteekt tegen oudere oppervlakken waar het heldere uitgeworpen materiaal al door dit verweringseffect is afgevlakt.