Voyager 1 Bereikt Eind 2026 de Grens van Eén Lichtdag Afstand van de Aarde

De Voyager 1-sonde van NASA staat op het punt een monumentale afstandspijl te bereiken tegen het einde van 2026. Het zal dan het eerste door mensen gemaakte object zijn dat een afstand tot de Aarde heeft afgelegd die gelijkstaat aan één lichtdag. Deze mijlpaal wordt verwacht rond 13 november of 15 november 2026. Op dat moment zal de afstand tot het lanceerpunt 16,1 miljard mijl bedragen, wat neerkomt op 25,9 miljard kilometer. Op deze scheiding zal een radiosignaal dat vanaf de Aarde wordt verzonden exact 24 uur nodig hebben om de ruimtevaartuig te bereiken, wat een opmerkelijke prestatie in de geschiedenis van de ruimteverkenning markeert.

Begin 2025 bevindt de interstellaire reiziger zich op circa 15,7 miljard mijl, oftewel 25,3 miljard kilometer, van onze planeet. De huidige enkele reisduur voor een signaal bedraagt op dat moment ongeveer 23 uur en 32 minuten. Zodra de grens van 2026 is overschreden, zal Voyager 1 niet langer binnen het bereik van 24 lichtuur van de Aarde vallen. De sonde, die in 1977 werd gelanceerd, toont na bijna vijf decennia nog steeds een indrukwekkende technische duurzaamheid, een bewijs van het ingenieurschap achter de missie die onder toezicht staat van NASA. Sinds 25 augustus 2012 opereert de sonde al in de interstellaire ruimte, nadat zij de heliopauze succesvol is gepasseerd.

De technische teams hebben de laatste tijd te maken gehad met complexe uitdagingen die creatieve oplossingen vereisten. In november 2023 kampte de sonde met geheugenbeschadiging, wat leidde tot onleesbare datatransmissies. Ingenieurs moesten de code van het vluchtgegevenssysteem op afstand en in delen herstellen om dit te verhelpen. Bovendien slaagden de teams er in 2025 in om de stuurraketten voor trajectcorrectie (TCM's) opnieuw te activeren, een manoeuvre die eerder al succesvol werd uitgevoerd tussen 2018 en 2019. Deze ingrepen benadrukken de cruciale rol van autonome systemen. Gezien de communicatievertraging, die bijna 23 uur en 32 minuten enkele reis bedraagt, zal een volledige cyclus van commando en bevestiging binnenkort een tweedaagse onderneming zijn.

De energievoorziening van de verre sonde is afkomstig van drie radio-isotoop thermo-elektrische generatoren (RTG's). Deze zetten de warmte van het vervallende plutonium-238 om in bruikbare elektrische energie. De vermogensafname is voorspelbaar: door de halveringstijd van 87,7 jaar van de brandstof verliest de sonde jaarlijks ongeveer vier watt aan vermogen. Hoewel de oorspronkelijke missieplanning een kortere operationele levensduur voorzag, schatten de berekeningen van NASA dat de RTG's mogelijk voldoende stroom kunnen leveren om essentiële telemetrie tot ongeveer 2036 uit te zenden. Deze beperkte energiebron stelt een duidelijke grens aan de levensduur van de missie, wat contrasteert met de onophoudelijke reis van de sonde richting het sterrenbeeld Ophiuchus. Voyager 1 draagt tevens de iconische Gouden Plaat, een interstellair bericht met geluiden en beelden van de Aarde, en de gehele onderneming, samen met zijn tweeling Voyager 2, vertegenwoordigt het langstlopende project van NASA.

De naderende mijlpaal van één lichtdag dient als een krachtige herinnering aan de menselijke vasthoudendheid en de immense schaal van de kosmos. Het onderstreept tevens de noodzaak dat toekomstige diepgaande ruimtevaartmissies een veel hoger niveau van autonomie in hun ontwerp moeten integreren, gezien de onvermijdelijke vertragingen in de communicatie.