Wzrost Populacji Delfina Indyjskiego Potwierdza Skuteczność Ochrony w Pakistanie

W rzece Indus w Pakistanie odnotowano znaczący wzrost populacji krytycznie zagrożonego delfina indyjskiego (Platanista gangetica minor), najrzadszego słodkowodnego ssaka na świecie. To odrodzenie, zweryfikowane pod koniec 2025 roku w sekcji Chachran Sharif, świadczy o skuteczności niedawno wdrożonych, rygorystycznych środków ochronnych. Szacuje się, że populacja tego gatunku, wpisanego na listę „zagrożonych” przez IUCN, oscyluje obecnie wokół 2000 osobników, co stanowi wzrost w porównaniu do wcześniejszych szacunków z 2017 roku, które wskazywały na 1800–1900 osobników.

Potwierdzenie pozytywnych trendów nadeszło od Starszych Inspektorów Ochrony Dzikiej Przyrody, którzy zgłosili niedawne pojawienie się grupy liczącej ponad 15 delfinów w rejonie Chachran Sharif. Ten pomyślny obrót spraw nastąpił po wprowadzeniu nadzwyczajnych protokołów ratunkowych przez Dyrekcję Generalną ds. Dzikiej Przyrody i Parków Pendżabu, obejmujących pasy rzeczne, takie jak Chachran Sharif i Taunsa Sharif. Protokoły te połączyły nieugięte egzekwowanie prawa z szeroko zakrojonymi kampaniami podnoszenia świadomości społecznej, mającymi na celu zniechęcenie do nielegalnych praktyk. Stanowczość działań zilustrowano złożeniem pierwszego sprawozdania informacyjnego (FIR) w maju 2024 roku w posterunku policji Zahir Pir przeciwko osobie oskarżonej o polowanie na delfina.

Delfin indyjski jest unikatowy ze względu na całkowitą ślepotę w mętnych wodach rzeki, polegając wyłącznie na wyrafinowanej echolokacji do orientacji i polowania na krewetki, sumy i karpie. Ta adaptacja do mulistego środowiska czyni go żywą skamieliną, należącą do najstarszych gatunków delfinów. Co istotne, ekologiczne odrodzenie stworzyło unikalne interakcje lokalne; mieszkańcy wykorzystują zachowanie delfinów, które zaganiania ryby w kierunku brzegów, do ręcznego połowu, co stanowi metodę odmienną od używania sieci. Jest to przykład symbiozy, gdzie obecność gatunku chronionego przynosi korzyści społecznościom polegającym na zasobach rzeki.

Historycznie, populacja ta drastycznie spadła po budowie systemu irygacyjnego, a jej zasięg skurczył się o 80% od 1870 roku, zamykając delfiny w zaledwie 20% ich pierwotnego środowiska, głównie między zaporami Guddu a Kotri w prowincji Sindh. Wcześniejsze plany ochrony, takie jak Indus Dolphin Conservation Action Plan z 2011 roku, koncentrowały się na odcinku między zaporami Guddu a Sukkur. Obecnie Pakistan, we współpracy z WWF-Pakistan oraz departamentami federalnymi i prowincjonalnymi, opracowuje nową, pięcioletnią strategię mającą na celu aktualizację działań w obliczu zmian ekologii rzeki, kładąc nacisk na rehabilitację siedlisk i rozszerzenie jednostek ratunkowych i monitorujących.

Pomimo sukcesu w Chachran Sharif, gatunek ten nadal mierzy się z poważnymi wyzwaniami, w tym zanieczyszczeniem chemicznym i fragmentacją siedlisk przez zapory, które dzielą populację na pięć izolowanych podpopulacji. Wcześniejsze interwencje, prowadzone przez WWF-Pakistan od 1999 roku, obejmowały ratowanie uwięzionych delfinów; od 2000 roku uratowano ponad 70 osobników z kanałów irygacyjnych. Kontynuacja ścisłego nadzoru i wzmocnienie ocen naukowych, jak podkreślał Szef Straży Przyrody Pendżabu Południowego, Sheikh Muhammad Zahid, jest niezbędna do skutecznego projektowania i oceny interwencji ochronnych. Odrodzenie delfina indyjskiego, jako gatunku flagowego, wskazuje na poprawę ogólnego stanu ekosystemu dorzecza Indusu.