Bevestiging van PFAS-vervuiling bij Nieuw-Zeelandse zeezoogdieren: 'Eeuwige chemicaliën' bereiken diepe wateren

Een omvangrijk wetenschappelijk onderzoek heeft onomstotelijk vastgesteld dat zeezoogdieren in de wateren rond Nieuw-Zeeland wijdverspreid besmet zijn met per- en polyfluoralkylstoffen, beter bekend als PFAS of de 'eeuwige chemicaliën'. De studie analyseerde leverweefsels afkomstig van 127 gestrande walvissen en dolfijnen, verspreid over zestien verschillende tandwalvissoorten. Deze analyse omvatte zowel de endemische Hector-dolfijn als drie soorten spitssnuitdolfijnen, waarmee dit de eerste wereldwijde evaluatie van PFAS-blootstelling voor die laatste categorie vormt.

Deze bevindingen werpen een schaduw over de ecologische aanname dat afgelegen, diepzeehabitats zouden fungeren als veilige toevluchtsoorden tegen deze persistente, door de mens gemaakte verontreinigende stoffen. Het bewijs wijst op een alomtegenwoordige verzadiging van de oceanen. De leiding over dit trans-Tasmanische samenwerkingsverband lag bij onderzoekers van Te Kunenga ki Pūrehuroa Massey University. Zij werkten samen met de Universiteit van Wollongong, de Universiteit van Technologie Sydney, het Australian Museum en de Universiteit van Auckland.

Het doel van het onderzoek was om te achterhalen in hoeverre de primaire oceaanhabitat van een dier de accumulatie van deze verbindingen beïnvloedde. Deze stoffen vinden hun oorsprong in alledaagse producten, zoals antiaanbakpannen en blusschuim dat sinds de jaren vijftig van de vorige eeuw wordt gebruikt. De onderzoekers stelden vast dat de habitat, in tegenstelling tot de initiële verwachtingen, een zwakke voorspeller was voor de concentraties van PFAS.

Biologische kenmerken bleken daarentegen significant bepalender voor de totale vervuilingslast. Mannelijke dieren en apexpredatoren die een langere levensduur hebben, vertoonden consequent de hoogste niveaus van deze verontreinigende stoffen. Er zijn biologische mechanismen die de uiteenlopende accumulatiesnelheden verklaren. Vrouwtjes laten bijvoorbeeld lagere concentraties zien, omdat zij deze lipofiele stoffen overdragen op hun jongen tijdens de lactatieperiode. Dit is een bekend patroon bij de overdracht van vetoplosbare toxines.

PFAS zijn synthetische stoffen die zich hardnekkig verzetten tegen natuurlijke afbraakprocessen. Ze hopen zich op in eiwitrijke weefsels, zoals de lever, waar ze potentieel de hormoonhuishouding, het immuunsysteem en de voortplantingsorganen kunnen ontregelen. Dr. Katharina Peters van het Marine Vertebrate Ecology Lab van de Universiteit van Wollongong en Dr. Frédérik Saltré van de Universiteit van Technologie Sydney benadrukten dat deze indicatorsoorten een ernstige bedreiging signaleren voor de algehele mariene biodiversiteit. Het onderzoek levert het bewijs dat geen enkel deel van de oceaan, van kustwateren tot de diepste zones, gespaard is gebleven van deze vervuiling, wat de bestaande klimaatgerelateerde stressfactoren voor kwetsbare mariene populaties nog verergert.

Dr. Shan Yi, biotechnoloog gespecialiseerd in milieuchemie aan de Universiteit van Auckland, bevestigde de aanwezigheid van PFAS bij een breed scala aan soorten. Hij merkte echter op dat de precieze langetermijngevolgen voor de gezondheid van deze populaties nog verder gemodelleerd en onderzocht moeten worden. De resultaten onderstrepen de absolute noodzaak om de relatie tussen de blootstellingsniveaus en specifieke nadelige gezondheidseffecten beter te begrijpen. Dit is cruciaal om de risico's voor zowel individuele walvisachtigen als gehele populaties adequaat te kunnen inschatten.