Mruczenie kota stabilniejszym identyfikatorem akustycznym niż miauczenie

Nowe ustalenia naukowe analizujące akustykę komunikacji kotów domowych wskazują, że charakterystyczne mruczenie stanowi znacznie bardziej niezawodny akustyczny wskaźnik do rozpoznawania poszczególnych osobników niż powszechnie używane miauknięcia. Naukowcy wykorzystali zaawansowane metody adaptowane z analizy ludzkiej mowy do szczegółowego zbadania struktury dźwiękowej obu wokalizacji. Choć oba rodzaje dźwięków wykazały odrębność, to mruczenie cechuje się wyższą stabilnością, co jest kluczowe dla jednoznacznej identyfikacji akustycznej.

Każdy kot domowy posiada unikalny wzorzec mruczenia, często kojarzony z momentami relaksu lub wczesną komunikacją matka-potomstwo. W przeciwieństwie do tej stałości, miauczenie wykazuje zaskakującą elastyczność, szczególnie w interakcjach z ludźmi, gdzie służy do sygnalizowania potrzeb, takich jak głód czy potrzeba uwagi. Ta adaptacyjna zmienność sprawia, że miauknięcia tego samego kota mogą wykazywać znacznie większe wahania w porównaniu do spójnego sygnału mruczenia.

Badacze pogłębili analizę, porównując wokalizacje kota domowego z dźwiękami wydawanymi przez pięć gatunków dzikich krewniaków, w tym pumę i afrykańskiego kota dzikiego. Stwierdzono, że miauczenie kotów udomowionych cechuje się nieporównywalnie większą zmiennością niż u ich dzikich kuzynów. Ta ewolucyjna elastyczność jest interpretowana jako rezultat adaptacji do zróżnicowanych oczekiwań i rutyn związanych z życiem u boku człowieka. Warto odnotować, że dorosłe koty dzikie rzadko używają miauczenia w komunikacji między sobą; dźwięk ten jest domeną głównie kociąt komunikujących się z matką.

Mruczenie, powszechnie kojarzone z zadowoleniem, pełni również funkcje terapeutyczne, pomagając kotu regulować stres lub uśmierzać ból, co obserwuje się nawet u kotów umierających. Wibracje o niskiej częstotliwości, zazwyczaj w zakresie 20 do 30 herców (Hz), przypisywane są specjalnym strukturom w fałdach głosowych, zwanym „poduszkami do mruczenia”. Co istotne, mechanizm ten jest w dużej mierze automatyczny, pozbawiony świadomej kontroli mózgu, co może przyczyniać się do jego akustycznej stabilności w odróżnieniu od bardziej kontekstowego miauczenia.

Koty domowe, w przeciwieństwie do większości innych kotowatych, rozwinęły intensywną wokalizację skierowaną do ludzi. Wiele dźwięków, w tym miauczenie, jest formą komunikacji wykształconą na potrzeby interakcji z człowiekiem, co odróżnia je od dzikich odpowiedników. Badania sugerują, że koty wykorzystują wokalizacje ewolucyjnie podobne do płaczu ludzkiego niemowlęcia, co uruchamia u ludzi reakcję opiekuńczą. Pomimo różnic w gadatliwości między rasami, takimi jak syjamskie czy orientalne, w kontekście naukowym mruczenie, ze swoją charakterystyczną, niską częstotliwością i pasywnym mechanizmem generowania, oferuje bardziej stały sygnał do identyfikacji niż elastyczne miauczenie.