Kiedy hasło „United by Music” staje się pytaniem, a nie okrzykiem

Czasem muzyka potrafi dokonać tego, co nie udaje się sztywnym protokołom: natychmiast ujawnić pęknięcia w globalnym ładzie. W tym tygodniu Konkurs Piosenki Eurowizji usłyszał fałszywą, niemal symboliczną nutę. Nemo, szwajcarski zwycięzca edycji 2024, ogłosił, że zwraca swój puchar organizatorowi – Europejskiej Unii Nadawców (EBU) – w geście protestu przeciwko decyzji o dopuszczeniu Izraela do rywalizacji w 2026 roku.

Wydarzenie Tygodnia: Gest Nemo

Nemo uzasadnił(a) swój krok, wskazując na fundamentalną sprzeczność między deklarowanymi wartościami konkursu – jednością, inkluzywnością i godnością – a postanowieniem EBU o utrzymaniu udziału Izraela w kontekście trwającej wojny w Gazie oraz poważnych międzynarodowych zarzutów, w tym tych podnoszonych przez komisję ONZ (zarzuty te Izrael konsekwentnie odrzuca).

Europejska Unia Nadawców zareagowała, wyrażając ubolewanie z powodu decyzji artysty, jednocześnie deklarując szacunek dla jego stanowiska. Podkreślono, że Nemo pozostaje „cennym członkiem rodziny Eurowizji”.

Co dzieje się z Konkursem: Bojkoty i Podziały

W następstwie decyzji EBU, pięć państw zadeklarowało, że nie weźmie udziału w edycji w 2026 roku: Hiszpania, Holandia, Irlandia, Słowenia oraz Islandia. Choć powody formułowane są różnie, wspólny mianownik jest jeden: niemożność udawania, że to „tylko muzyka”, gdy świat słyszy krzyk cierpienia.

Mimo tych napięć, konkurs nie chyli się ku upadkowi. Bułgaria, Rumunia i Mołdawia potwierdziły swój powrót do rywalizacji, a EBU nieustannie akcentuje znaczenie wspólnoty, która ma trwać.

Wiedeń 2026: Muzyka i tak została zaplanowana

Jubileuszowa, 70. edycja konkursu odbędzie się w Wiedniu, w hali Wiener Stadthalle. Terminy to: półfinały 12 i 14 maja 2026 roku, a finał zaplanowano na 16 maja 2026 roku.

I tu pojawia się główny paradoks minionego tygodnia: hasło „United by Music” jest już wydrukowane na plakatach, ale samo „zjednoczenie” stało się tematem do dyskusji, a nie pewnikiem.

Nie rywalizować – lecz rozbrzmiewać Pokojem

Możemy spierać się o regulaminy i nie zgadzać z decyzjami. Jednak żywa muzyka zawsze wzywa głębiej: nie do zwycięstwa, lecz do współbrzmienia. Nie do rozstrzygania „kto ma rację”, lecz do pytania „jak nie zatracić człowieczeństwa w człowieku”.

Postawa Nemo nie dotyczy trofeum. Dotyczy ona faktu, że świat ma zbyt czuły słuch, by zamykać uszy na hasła. Jeśli Eurowizja aspiruje do bycia przestrzenią pokoju, musi podjąć trudne wyzwanie: utrzymać scenę, nie czyniąc z niej oręża, i zachować ludzi, nie zmuszając ich do milczenia.

Co to wydarzenie wniosło do globalnego brzmienia

Dodało ono wysoką nutę odpowiedzialności: gdy kultura osiąga skalę globalną, nie może już stać „ponad światem”. Wniosło także cichą nadzieję: wciąż możemy wybierać ton – nie ton podziału, lecz ton troski; nie ton rywalizacji, lecz ton wspólnego, ludzkiego serca.

Jesteśmy różni barwą głosu, to prawda. Ale gdy słucha się uważnie, wciąż potrafimy spotkać się w jednym: w pragnieniu życia. Jeśli ludzkość ma szansę nie ogłuchnąć od własnego hałasu, daje ją nie ten, kto przekrzyczy wszystkich, ale ten, kto w najtrudniejszym momencie potrafi usłyszeć drugiego.

Muzyka w tym kontekście uczy, by nie zamykać oczu na rzeczywistość, lecz by w jej obrębie zachować przestrzeń, gdzie człowiek jest ważniejszy niż flaga, a żywy głos cenniejszy niż jakikolwiek slogan.

Im głośniej dorośli spierają się o regulaminy, bojkoty i dopuszczenia, tym wyraźniej słychać inną, cichą, lecz autentyczną częstotliwość – dziecięce serce. W piosence „Ce Monde” Lou De La Hage podczas Eurowizji Junior 2025 wybrzmiewa to, o czym my, dorośli, notorycznie zapominamy: ten świat najpierw się czuje, a dopiero potem dyskutuje. Być może najbardziej szczere „United by Music” nie znajduje się dziś na wielkich afiszach, lecz w tym krystalicznym głosie dziecka, które bez politycznych deklaracji śpiewa o świecie, w którym naprawdę chce się żyć.