Kongres Peru Uznaje Rasę Psów Chiribaya za Skarb Narodowy

W Peru zapadła historyczna decyzja. Kongres tego kraju przyjął Ustawę numer 32442, która oficjalnie nadaje starożytnej rasie psów Chiribaya status Dziedzictwa Kulturowego Narodu. Ten akt prawny umieszcza rasę Chiribaya w panteonie oficjalnie chronionych ras, obok już wcześniej uznanego Peruwiańskiego Psa Bez Sierści.

Decyzja ta została podjęta w dużej mierze dzięki niepodważalnym dowodom archeologicznym. Kluczową rolę odegrały tu odkrycia dokonane przez antropolog Sonie Guillén. W nekropolach zlokalizowanych w rejonie Ilo natrafiono na zmumifikowane szczątki blisko 42 psów. Co istotne, zwierzęta te zostały pochowane z honorami, tuż obok ludzkich szczątków, co jednoznacznie świadczy o ich wysokiej pozycji w tamtejszym społeczeństwie.

Znaleziska te datowane są na późny okres średni i pochodzą z obszaru Centrum Malki, gdzie koncentrują się najważniejsze prace badawcze nad kulturą Chiribaya. Fakt ten podkreśla głębokie korzenie tej rasy w historii andyjskiego regionu, daleko wykraczające poza współczesne ramy czasowe.

Psy te stanowiły integralną część cywilizacji Chiribaya, która rozwijała się w suchych dolinach regionów Ilo i Moquegua mniej więcej między rokiem 900 a 1350 naszej ery. Analizy sugerują, że ich głównym zajęciem była praca pasterska, koncentrująca się na hodowli lam i alpak. To właśnie te zwierzęta stanowiły ekonomiczny kręgosłup tej przybrzeżnej kultury, a psy Chiribaya były ich niezastąpionymi pomocnikami.

Warto zaznaczyć, że domniemany profil rasy Chiribaya różni się od Peruwiańskiego Psa Bez Sierści. Uważa się, że psy pasterskie Chiribaya były średniej wielkości, charakteryzowały się wydłużonym pyskiem, jasnym umaszczeniem oraz długą sierścią. Dla kontrastu, Peruwiański Pies Bez Sierści pełnił historycznie rolę charta, co sugeruje zróżnicowane funkcje psów w tej starożytnej społeczności.

Wprowadzenie Ustawy nr 32442 to wyraźny sygnał, że państwo peruwiańskie pragnie aktywnie zaangażować się w badania, ochronę i promocję tej unikalnej linii genetycznej. Odpowiedzialność za realizację tego ambitnego zadania spoczywa na barkach Ministerstwa Kultury, władz regionu Moquegua oraz Urzędu Miejskiego Ilo. Celem tego prawnego kroku jest nie tylko zachowanie pamięci, ale przede wszystkim doprowadzenie do odrodzenia tej starożytnej rasy, aby nie pozostała ona jedynie ciekawostką z podręczników historii.