Hond Chiribaya Erkend als Nationaal Erfgoed door Congres van Peru

Het Congres van Peru heeft met de invoering van Wet nr. 32442 een belangrijke stap gezet: de Chiribaya-hond is nu officieel geclassificeerd als Cultureel Erfgoed van de Natie. Hiermee voegt dit oude ras zich bij de al erkende Peruaanse Naakthond op de lijst van officieel beschermde hondenrassen in het land.

Deze beslissing werd grotendeels ingegeven door overtuigend archeologisch bewijs. Met name de ontdekkingen van antropologe Sonia Guillén speelden hierin een cruciale rol. In de necropolissen van het district Ilo werden de gemummificeerde resten van ongeveer 42 honden gevonden. Deze dieren waren met eerbied begraven, dicht bij menselijke overblijfselen, wat hun hoge status in de samenleving destijds bevestigt.

De vondsten dateren uit de Late Tussenperiode en werden opgegraven in het gebied van het Malki Centrum, de primaire locatie voor onderzoek naar de Chiribaya-cultuur. Het feit dat deze honden zo zorgvuldig werden bijgezet, spreekt boekdelen over hun betekenis voor deze voorouderlijke bevolking.

Deze honden vormden een integraal onderdeel van de Chiribaya-cultuur, die floreerde tussen circa 900 en 1350 na Christus in de droge valleien van de regio's Ilo en Moquegua. Het is aannemelijk dat deze dieren werden ingezet voor het hoeden van lama's en alpaca's. Dit vee vormde immers de ruggengraat van de economie van deze kustbeschaving.

Er wordt aangenomen dat de Chiribaya-herdershonden middelgroot waren, gekenmerkt door een lange snuit en een lichte vacht met lang haar. Dit staat in schril contrast met de Peruaanse Naakthond, die historisch gezien meer de rol van windhond vervulde. Het onderscheid in functie en uiterlijk tussen de twee rassen is nu duidelijker vastgelegd door deze nieuwe wetgeving.

De implementatie van Wet nr. 32442 onderstreept de nationale ambitie om dit ras verder te onderzoeken, te conserveren en in de schijnwerpers te zetten. De verantwoordelijkheid voor de revitalisering van dit oude ras is toegewezen aan het Ministerie van Cultuur, het regionale bestuur van Moquegua en de gemeente Ilo. Het is de bedoeling dat deze oude bloedlijn niet slechts een voetnoot in de geschiedenis blijft, maar daadwerkelijk nieuw leven wordt ingeblazen.

Deze officiële erkenning is een mijlpaal. Het verzekert dat de nalatenschap van de Chiribaya-hond, die eeuwenlang een stille getuige was van het leven langs de Peruaanse kust, behouden blijft voor toekomstige generaties Peruanen. Het is een daad van culturele zelfbewustzijn.