Najmniejsze Pętle Plazmy Słonecznej Rzucają Nowe Światło na Rozbłyski Słoneczne

Naukowcy wykorzystujący Teleskop Słoneczny Daniela K. Inouye (DKIST) dokonali przełomowego odkrycia, rejestrując obraz niezwykle małej pętli plazmy na powierzchni Słońca. Te drobne struktury, mierzące zaledwie 48,2 kilometra długości i 21 kilometrów szerokości, stanowią najmniejsze zaobserwowane dotąd pętle plazmy słonecznej. Odkrycie to, opublikowane w "The Astrophysical Journal Letters", rzuca nowe światło na mechanizmy napędzające rozbłyski słoneczne i ich potencjalny wpływ na pogodę kosmiczną.

Pętle plazmy są ściśle związane z liniami pola magnetycznego Słońca, a ich ponowne połączenie uwalnia ogromne ilości energii. Chociaż większe pętle, często obejmujące całą Ziemię, są powszechnie kojarzone z potężnymi rozbłyskami słonecznymi, odkrycie tak małych struktur w pobliżu silnego rozbłysku klasy X1.3, który miał miejsce 8 sierpnia 2024 roku, sugeruje, że nawet mniejsze zjawiska ponownego połączenia magnetycznego mogą odgrywać kluczową rolę w inicjowaniu tych gwałtownych zjawisk.

DKIST, zlokalizowany na Maui na Hawajach, jest najpotężniejszym teleskopem słonecznym na świecie, wyposażonym w 4-metrowe lustro i zaawansowane systemy optyki adaptacyjnej, które pozwalają na obserwację szczegółów o wielkości zaledwie 20 kilometrów. Ta wyjątkowa rozdzielczość umożliwiła naukowcom dostrzeżenie tych rekordowo małych pętli, które wcześniej pozostawały niewidoczne.

Zrozumienie tych procesów jest kluczowe dla poprawy prognoz pogody kosmicznej. Rozbłyski słoneczne i związane z nimi koronalne wyrzuty masy (CME) mogą zakłócać ziemskie systemy komunikacji, sieci energetyczne i satelity. Na przykład, silny rozbłysk słoneczny w 1989 roku spowodował blackout w Quebecu w Kanadzie, pozbawiając prądu miliony ludzi. Chociaż energia z rozbłysków dociera do Ziemi w ciągu około 8 minut, a nasza planeta jest chroniona przez pole magnetyczne i atmosferę, zakłócenia w komunikacji radiowej i działaniu satelitów są realnym zagrożeniem.

Obserwacje DKIST, skupiające się na długości fali H-alfa, pozwalają na identyfikację subtelnych struktur w niższej atmosferze Słońca, co może prowadzić do lepszego modelowania rozbłysków i skuteczniejszego przewidywania zjawisk pogodowych w przestrzeni kosmicznej. Te odkrycia podkreślają znaczenie ciągłych inwestycji w badania Słońca i zaawansowane narzędzia obserwacyjne, które pozwalają nam lepiej zrozumieć i przygotować się na wyzwania związane z aktywnością słoneczną.