Oceaan voor het eerst geïntegreerd in Nationale Strategieën

Maar liefst zeventien naties hebben de zogenaamde 'Blauwe NCV's' (Nationale Klimaatdoelstellingen) ondertekend. Hiermee hebben zij zich gecommitteerd om mariene ecosystemen op te nemen in hun klimaatbeleidsplannen. Tegelijkertijd erkennen zij het potentieel van de oceaan als cruciale partner in de wereldwijde transitie en vernieuwing.

Uit recent onderzoek blijkt een duidelijke discrepantie. Enerzijds zien we dat 92% van de kuststaten de oceaan nu meeneemt in hun klimaatstrategieën. Anderzijds beschikt slechts 12% van deze landen over concrete, uitvoerbare strategieën om de gevolgen van klimaatverandering daadwerkelijk te verzachten. Dit signaleert dat de wereld het 'wat' nu helder heeft, maar nog volop worstelt met het 'hoe'.

Brazilië zet een significante stap voorwaarts. Het Zuid-Amerikaanse land heeft aangekondigd dat het tegen 2030 streeft naar duurzaam beheer van zijn gehele Exclusieve Economische Zone (EEZ). Dit omvat een immens gebied van 3,68 miljoen vierkante kilometer oceaan. Dit initiatief behoort tot de meest ambitieuze maritieme ecologische plannen wereldwijd.

Ook Ghana stelt de oceaan centraal. Het land heeft zijn allereerste Nationale Plan voor Duurzame Ontwikkeling van de Oceaan gepresenteerd. Dit omvangrijke plan omvat diverse pijlers, waaronder:

• Het benutten van mariene rijkdommen

Ghana heeft expliciet verklaard de transitie te maken naar 100% duurzaam oceaanbeheer. Dit toont een sterke politieke wil om de mariene omgeving te prioriteren.

De Salomonseilanden introduceren een baanbrekend economisch model, specifiek gericht op koraalriffen. Zij hebben een 'rif-positieve financiële model' geïntroduceerd. Dit systeem biedt lokale ondernemingen alleen steun als hun activiteiten aantoonbaar bijdragen aan het versterken van de riffen en de klimaatbestendigheid. Dit zou de eerste echte 'rif-economie' van een nieuw type kunnen zijn.

Het potentieel van dergelijke innovaties is enorm, hoewel de huidige implementatie nog in de kinderschoenen staat. Het is precies deze kloof tussen potentieel en uitvoering die de betreffende Taskforce tot 2030 moet zien te dichten. Er is nog veel werk aan de winkel om deze beloftes om te zetten in tastbare resultaten.

De betekenis van deze gezamenlijke inspanningen is groot; het zorgt ervoor dat de oceaan weer gehoord wordt in het mondiale debat. De zee is niet langer slechts een decorstuk in de klimaatgesprekken, maar vormt nu de fundamentele structuur ervan. Wanneer de grootste oceaan-economie van Zuid-Amerika en een vooraanstaande Europese natie zich verenigen achter maritieme strategieën, verschuift de mondiale klimaatdynamiek. De focus beweegt van vage toezeggingen naar concrete, operationele mechanismen.

De oceaan treedt hiermee voor het eerst in een volwaardige dialoog met de mensheid. Dit klinkt als het begin van een veel harmonieuzer partnerschap voor de toekomst van onze planeet.