Archeolodzy w starożytnym mieście Laodycea, położonym w dzisiejszej Turcji, dokonali znaczącego odkrycia – doskonale zachowanej rzymskiej hali zgromadzeń sprzed około 2000 lat.
Budowla, datowana na koniec I wieku p.n.e., posiada unikatową architekturę z pięciokątnymi ścianami zewnętrznymi i sześciokątnym wnętrzem. Mogła pomieścić od 600 do 800 osób, co sugeruje, że pełniła funkcje centrum administracyjnego i sądowniczego miasta. Potwierdzają to inskrypcje na siedzeniach, zawierające imiona obywateli, starszych i młodzieży, świadczące o uporządkowanej strukturze społecznej i zarządczej Laodycei. W pobliżu odnaleziono również posąg, prawdopodobnie przedstawiający głównego sędziego. Hala była w użyciu aż do VII wieku n.e., co podkreśla jej długotrwałą rolę w życiu miasta.
Laodycea, założona w III wieku p.n.e. przez Seleucydę Antiocha II, była ważnym ośrodkiem handlowym w Azji Mniejszej, słynącym z produkcji czarnej wełny, usług bankowych i balsamów. Miasto, wymienione w Apokalipsie św. Jana jako jeden z Siedmiu Kościołów Azji, było krytykowane za duchową postawę mieszkańców.
Odnalezione odkrycie wpisuje się w kontekst ostatnich badań archeologicznych w Laodycei. W sierpniu 2024 roku odkryto tam posągi grupy Skylla z epoki hellenistycznej, a w marcu 2025 roku zakończono renowację starożytnego Teatru Zachodniego. Badania te pogłębiają wiedzę o historii miasta i jego wpływie na rozwój cywilizacji starożytnej.
Rzymska architektura, charakteryzująca się monumentalizmem i funkcjonalnością, często wykorzystywała innowacyjne rozwiązania. Hala zgromadzeń w Laodycei stanowi przykład takiej pomysłowości. Badania ujawniają nie tylko architektoniczne cuda, ale także aspekty życia codziennego i prawnego starożytnych społeczności. Odkrycie marmurowej tablicy z 114 roku n.e. z "prawem wody" pokazuje kluczowe znaczenie restrykcyjnych przepisów dotyczących zarządzania wodą dla miasta, które borykało się z jej chronicznym niedoborem.
Miasto, pomimo swojego bogactwa, które pozwoliło mu na samodzielną odbudowę po trzęsieniu ziemi w 61 roku n.e., było adresatem surowych słów w Apokalipsie, co stanowi fascynujący kontrast między jego materialnym dobrobytem a duchowym przesłaniem.