Kosmiczny Teleskop Hubble'a dostarczył niezwykłego obrazu zjawiska odległego o 260 lat świetlnych, które rzuca światło na potencjalną przyszłość Układu Słonecznego. Obserwacja ukazuje białego karła – gęsty, wypalony pozostałość po gwieździe – pochłaniającego fragment obiektu podobnego do Plutona. To kosmiczne widowisko stanowi fascynujący wgląd w dynamikę ewolucji systemów planetarnych.
Białe karły to końcowy etap życia gwiazd podobnych do Słońca, które wyczerpały swoje paliwo jądrowe. Gwiazda obserwowana przez Hubble'a, posiadająca około połowy masy Słońca, została ściśnięta do rozmiarów porównywalnych z Ziemią. Jej potężna grawitacja przyciągnęła lodowy, bogaty w substancje lotne obiekt, prowadząc do jego rozerwania i wciągnięcia. Analiza chemiczna wykazała, że pochłaniane szczątki składają się w około 64% z lodu wodnego, a także są bogate w węgiel, siarkę i azot. Szczególnie wysoka zawartość azotu jest znacząca, gdyż podobne ilości tego pierwiastka występują na powierzchni Plutona, co sugeruje, że obiekt mógł być fragmentem lodowego, egzoplanetarnego karła.
Odkrycie to jest przełomowe, ponieważ dostarcza dowodów na to, że niektóre lodowe ciała mogą przetrwać wystarczająco długo, aby zostać wchłonięte przez białe karły, co było sprzeczne z wcześniejszymi przewidywaniami naukowców. Jak podkreśla Snehalata Sahu, główna analityk badań, te ustalenia zmieniają nasze dotychczasowe rozumienie losu systemów planetarnych w miarę starzenia się gwiazd. Zjawisko to stanowi swoistą zapowiedź tego, co może spotkać nasz Układ Słoneczny za miliardy lat, gdy Słońce wyczerpie swoje zasoby i zacznie pochłaniać obiekty z zewnętrznych, lodowych rejonów naszego systemu.
Naukowcy mają nadzieję, że dalsze obserwacje, być może z wykorzystaniem Teleskopu Jamesa Webba, pozwolą na dokładniejsze zbadanie sygnatur chemicznych takich dramatycznych kosmicznych zdarzeń. Pozwoli to lepiej zrozumieć, jak często dochodzi do takich procesów i jakie mają one konsekwencje dla rozwoju i ewolucji planetarnych układów. Obserwacja ta otwiera nowe perspektywy w badaniu składu chemicznego lodowych ciał niebieskich w odległych systemach, a także potwierdza teorię o powszechności wody w zewnętrznych rejonach planetarnych, co może mieć znaczenie dla poszukiwania życia poza Ziemią.