Przełomowe odkrycie paleontologiczne miało miejsce w miejscowości Solana w prowincji Cagayan na Filipinach, gdzie miejscowy mieszkaniec natrafił na skamieniałą czaszkę Stegodona luzonensis, wymarłego krewnego dzisiejszych słoni. Szacuje się, że znalezisko ma ponad milion lat i zostało poddane szczegółowej analizie przez paleontologów z University of the Philippines Diliman College of Science oraz University of Wollongong w Australii. Szczątki najprawdopodobniej należały do młodego osobnika Stegodona, którego cechy czaszki wykazują podobieństwo do Stegodonów zamieszkujących wyspy Indonezji, takie jak Sangihe, Sulawesi czy Flores. Sugeruje to, że te prehistoryczne słonie były zdolne do pokonywania otwartych mórz, co pozwoliło im na przemieszczanie się między wyspami w obrębie Archipelagu Malajskiego, przekraczając w ten sposób tak zwaną Linię Wallace’a.
Znalezienie kompletnej czaszki Stegodona jest niezwykle rzadkim wydarzeniem ze względu na jej delikatną strukturę, która jest podatna na uszkodzenia w procesie fosylizacji. W przeciwieństwie do bardziej wytrzymałych zębów czy ciosów, czaszki tych zwierząt rzadko przetrwają miliony lat w nienaruszonym stanie. Chociaż odkryta czaszka jest nieco zdeformowana, zachowała kompletny ząb oraz dwa niewielkie ciosy. Jest to pierwszy formalnie opisany przypadek czaszki Stegodona z Filipin, ponieważ wcześniejsze doniesienia były pozbawione odpowiednich badań lub nie były odpowiednio zabezpieczone w muzeach.
Odkrycie to dostarcza cennych informacji na temat starożytnej fauny Filipin. Stegodony były obecne na tych terenach od końca XIX wieku, jednak znaleziska w postaci pojedynczych zębów czy fragmentów ciosów dostarczały ograniczonej wiedzy. Czaszka, jako bardziej kompletny artefakt, pozwala na dokładniejsze określenie relacji ewolucyjnych oraz tras migracji tych prehistorycznych gigantów. Dowody wskazują, że na wyspie Luzon mogło występować co najmniej trzy różne formy Stegodona, co sugeruje bardziej złożoną historię tych starożytnych słoni na Filipinach, niż dotychczas sądzono.
Badania nad tym odkryciem, opublikowane w czasopiśmie Palaeogeography, Palaeoclimatology, Palaeoecology, podkreślają znaczenie takich znalezisk dla zrozumienia ewolucji i rozprzestrzeniania się megafauny w Azji Południowo-Wschodniej. Historia migracji Stegodonów przez Archipelag Malajski, w tym przez obszar objęty Linią Wallace’a, jest fascynującym przykładem adaptacji i przetrwania w zmiennym środowisku. Odkrycia te wpisują się w szerszy kontekst badań nad prehistorią Filipin, gdzie odnaleziono również ślady obecności wczesnych hominidów, takich jak Homo luzonensis, datowane na ponad 50 000 lat temu. Sugeruje to, że region ten był świadkiem złożonych procesów ewolucyjnych i migracyjnych, obejmujących zarówno faunę, jak i wczesnych ludzi, kształtując unikalny obraz przeszłości tych wysp.