Sandro Aguilar's 'Eerste Persoon Meervoud': Een Verkenning van de Kwetsbaarheid van Familiale Banden

De film "Primeira Pessoa do Plural" (Eerste Persoon Meervoud) van regisseur Sandro Aguilar, een gezamenlijke productie tussen Portugal en Italië, staat gepland voor de Portugese bioscooprelease in 2025. Deze productie heeft internationaal al de aandacht getrokken, met name door zijn succesvolle debuut in de hoofdcompetitie van het prestigieuze Internationale Filmfestival Rotterdam.

Deze 119 minuten durende film, die wordt gekenmerkt door het indrukwekkende camerawerk van Rui Xavier en de sfeervolle muziek van Marco Franco, snijdt diepgaande thema's aan over de duurzaamheid van relaties en de complexiteit van familiebanden. Het mysterieuze drama concentreert zich op het echtpaar Mateusze en Irene, gespeeld door Albano Jerónimo en Isabel Abreu. Zij ondernemen een reis naar de tropen om hun twintigjarig huwelijksjubileum te vieren. De idyllische vakantie neemt echter een verontrustende wending. Dit wordt veroorzaakt door de bijwerkingen van vaccins die zij voorafgaand aan hun vertrek hebben ontvangen, wat resulteert in rillingen, koortsachtige symptomen en levendige hallucinaties bij het paar.

Deze veranderde bewustzijnstoestanden dwingen de hoofdrolspelers om de fundamenten van hun bestaan, hun verbintenis en de fragiele structuren die hen bijeenhielden, kritisch te herzien. Juist op dit moment van beproeving, wanneer de vertrouwde grenzen van de realiteit verschuiven, ontstaat de mogelijkheid voor een dieper inzicht in ieders ware behoeften. Hun tienerzoon, vertolkt door Eduardo Aguilar, speelt ook een cruciale rol in het verhaal. Zijn chaotische levensstijl staat in schril contrast met Mateusze’s obsessieve behoefte aan orde. De scheiding van de ouders de avond voor hun vertrek, gevolgd door de fysieke manifestaties van hun ziekte, werpt schaduwen over de basis van hun gezamenlijke leven.

Regisseur Sandro Aguilar, bekend om zijn cinematografie die doordrenkt is van poëzie en melancholie, kiest bewust voor een niet-lineaire vertelwijze. Hij verkiest een elliptische, bijna abstracte benadering boven een traditionele, rechte lijn. De dialogen in de film dienen meer als symbolen dan als directe uitwisseling van informatie, waardoor de barsten in hun intieme relatie pijnlijk zichtbaar worden. Dit trekt de kijker mee in de onderbewuste sferen van de personages. De film, die in mei ook te zien was op IndieLisboa, bewijst hiermee zijn sterke positie op het internationale festivalcircuit.

Aguilar, die tevens een productieve producent is met bijna honderd werken op zijn naam, betreedt in dit werk nieuw terrein, inclusief het gebruik van humor, iets wat hij voorheen niet als narratief instrument inzette. De visuele esthetiek, met zijn glanzende oppervlakken geïnspireerd op de Franse stijl uit de jaren vijftig en de minutieus uitgelijnde composities, creëert een wereld die tegelijkertijd duister en verleidelijk is. De technische perfectie, waaronder het sublieme werk van cameraman Rui Xavier en de geluidsafwerking, benadrukt het gevoel van een uiteenvallende wereld, waarbij de uiterlijke verfijning diepe scheuren maskeert.

In essentie is "Eerste Persoon Meervoud" een diepgaande beschouwing van het menselijk bestaan, waarbij externe gebeurtenissen fungeren als een spiegel voor interne gemoedstoestanden. Elke scène staat op zichzelf en volgt geen strikte logica. Dit is een bewuste keuze van de regisseur om de kijker onder te dompelen in dezelfde staat van verwarring als de personages ervaren. Het is een uitnodiging om in elke schok of verstoring niet een catastrofe te zien, maar juist een krachtige impuls om interne overtuigingen te herzien en meer helderheid te vinden over wat werkelijk van belang is.