Op het afgelegen Australische Kersteiland, gelegen in de Indische Oceaan nabij Java, ontvouwt zich jaarlijks een van de meest spectaculaire natuurfenomenen ter wereld: de gesynchroniseerde trek van miljoenen felrode krabben. Dit evenement, uniek voor het eiland en de thuisbasis van de soort Gecarcoidea natalis, transformeert het landschap in een levend, pulserend karpet. Voor 2025 wordt verwacht dat deze massale mars eind oktober van start gaat. De piek van de voortplanting, waarbij de krabben hun eieren leggen, valt traditioneel midden november en herhaalt zich vervolgens midden december.
Deze indrukwekkende beweging wordt aangedreven door een krachtige biologische noodzaak: de geleedpotigen verlaten de vochtige bosgebieden om de kustlijn te bereiken voor de paring en voortplanting. De katalysator voor deze meerdaagse tocht is de aanvang van het regenseizoen, wat een diepgeworteld intern programma activeert. Gewoonlijk leiden deze krabben, die gemiddeld 20 centimeter lang zijn, een teruggetrokken bestaan in hun holen en komen ze alleen tevoorschijn bij schemering. Tijdens de broedperiode leggen ze echter aanzienlijke afstanden af, waarbij ze wegen, erven en zelfs gebouwen bedekken met hun opvallende oranjerode pantser.
Om deze stroom van leven onbelemmerd doorgang te verlenen, nemen de autoriteiten van het eiland verregaande maatregelen, waarmee ze respect tonen voor de natuurlijke cyclus. Langs de belangrijkste verkeersaders zijn speciale barrières opgetrokken, aangevuld met bovengrondse oversteekplaatsen en ondergrondse tunnels. Deze infrastructuur is essentieel om het verlies door voertuigen te minimaliseren. In eerdere jaren kostte het verkeer naar schatting tot wel een miljoen individuen het leven. De rode krabben zijn het uithangbord van het territorium en vervullen bovendien een cruciale ecologische functie als 'boswachters', door afgevallen bladeren te recyclen.
Ondanks de grootsheid van het fenomeen, staat de populatie voor serieuze uitdagingen. Wetenschappers hebben de afgelopen jaren een daling van het aantal waargenomen, deels veroorzaakt door een invasieve soort: de Gekke Gele Mieren. Deze mieren hebben naar verluidt tot 20 miljoen krabben gedood. Desondanks vertoont de populatie, dankzij gerichte beheersinspanningen en gunstige omstandigheden in de meest recente jaren, tekenen van herstel. Het aantal krabben nadert nu de niveaus die in de jaren tachtig van de vorige eeuw werden geregistreerd. Dit bewijst de veerkracht van de soort tegenover aanzienlijke externe druk.