Japonya'dan gelen çığır açan bir araştırma, çizgili fırtına kuşlarının (Calonectris leucomelas) deniz ekosistemlerindeki önemli rolünü ortaya koyuyor. Bu deniz kuşları, uçuş sırasında düzenli olarak dışkılarını bırakarak okyanuslara doğal bir gübre sağlıyor. Funakoshi Ohshima Adası'nda 15 fırtına kuşuna takılan kameralar, kuşların neredeyse tamamen havada dışkıladığını ve bu eylemin her 4 ila 10 dakikada bir gerçekleştiğini gösterdi. Bu davranışın, kuşların sudaki hijyenini koruma veya yırtıcılardan kaçınma stratejisi olabileceği düşünülüyor.
Kuş dışkısı, azot ve fosfor açısından zengin olup, okyanuslar için doğal bir gübre görevi görerek plankton büyümesini teşvik ediyor ve deniz besin ağlarını destekliyor. Bu besin girdisi, doğal besin kaynaklarının sınırlı olduğu bölgelerde özellikle hayati önem taşıyor.
Tarihsel olarak deniz kuşu dışkısı (guano), insanlar için değerli bir kaynak olmuştur; gübre olarak, barut üretiminde ve hatta cilt bakımı ürünlerinde kullanılmıştır. İnka İmparatorluğu'nda guano, tarımı destekleyerek medeniyetin gelişimine katkıda bulunmuş ve bu kuş kolonilerini korumak için ilk koruma yasaları çıkarılmıştır. Günümüzde ise, bu dışkının okyanus ekosistemindeki rolü daha iyi anlaşılmaktadır. Guano, mercan resiflerinin sağlığını iyileştirmede ve hatta beyazlamış mercanların zararını gidermede rol oynayabilir. Küresel olarak, tahmini 840 milyon deniz kuşu, her yıl yaklaşık 591.000 ton azot ve 99.000 ton fosfor salgılayarak besin döngüsüne katkıda bulunmaktadır.
Mayıs 2025'te Delaware Körfezi yakınlarında nadir görülen bir çizgili fırtına kuşunun tespit edilmesi, bu türün göçmenlik örüntülerine ve korunmasının önemine işaret ediyor. Bu gözlem, Kuzey Atlantik'te belgelenen ilk vakadır. Bu kuşların korunması, dışkılarının sağladığı ekolojik faydaların devamlılığını sağlamak için kritik öneme sahiptir. Dünya genelindeki deniz kuşu popülasyonlarının iklim değişikliği ve kirlilik gibi tehditlerle karşı karşıya olduğu göz önüne alındığında, deniz sağlığına katkılarının anlaşılması, benzersiz ekolojik işlevlerini dikkate alan koruma stratejileri geliştirmek için giderek daha önemli hale gelmektedir.
19. yüzyılda guano ticareti "Guano Çağı"na yol açmış ve uzak kuş adalarının kolonizasyonunu teşvik etmiştir. Bu kuşların göç yolları, Kuzey Yeni Gine denizleri, Arafura Denizi ve Güney Çin Denizi gibi tropikal bölgeleri kapsamakta olup, 5.400 km'ye kadar mesafeleri kat etmektedirler.