Zintegrowana technologia egzoszkieletu pomyślnie przetestowana podczas symulacji księżycowej w Australii Południowej

Niedawno przeprowadzono rygorystyczne testy symulacyjne nowego, zintegrowanego systemu egzoszkieletu, co stanowi znaczący krok naprzód w przygotowaniach do długotrwałych misji poza Ziemią. Ta zaawansowana technologia ubieralna, zaprojektowana w celu zwiększenia możliwości astronautów i zminimalizowania obciążenia fizycznego podczas operacji powierzchniowych, została poddana ocenie w trakcie Misji Analogowej Astronautów ADAMA. Dwutygodniowe ćwiczenia miały miejsce w dniach od 9 do 22 października 2025 roku, w specjalistycznym ośrodku CRATER, zlokalizowanym na Uniwersytecie w Adelajdzie w Australii Południowej.

Środowisko testowe zostało skrupulatnie skalibrowane, aby wiernie odwzorować wymagające warunki terenów księżycowych i marsjańskich. W CRATER zastosowano specjalne ustawienia niskiej refleksyjności, co miało na celu precyzyjne symulowanie surowego oświetlenia panującego w trakcie dnia księżycowego, gdzie cienie są wyjątkowo ostre. Kluczową innowacją tego systemu jest jego unikalna konstrukcja: to zintegrowany kombinezon wyposażony w sztuczne umięśnienie, który został zaprojektowany tak, aby był noszony dyskretnie pod standardowym skafandrem kosmicznym. Głównym celem przeprowadzonej próby było dogłębne zbadanie wpływu kombinezonu na komfort użytkownika, jego manewrowość w trudnym terenie oraz ogólną wydajność biomechaniczną, czyli sposób, w jaki ciało astronauty wykorzystuje energię.

Czterech astronautów analogowych – Adrian Eilingsfeld, Louis Burtz, Ilija Hristovski oraz Kato Claeys – wykonywało zadania typowe dla pozapojazdowej działalności powierzchniowej (EVA). Zadania te obejmowały pokonywanie nierównego terenu, wspinanie się po pochyłościach oraz przenoszenie ładunków sprzętowych na znacznym obszarze operacyjnym o powierzchni 500 metrów kwadratowych, z wykorzystaniem symulantów regolitu.

Emanuele Pulvirenti, deweloper z Uniwersytetu w Bristolu, wyraził duży optymizm co do wyników. Stwierdził, że ten rozwój jest niezbędnym prekursorem dla przyszłych robotycznych systemów ubieralnych, które będą w stanie znacząco podnieść wydajność astronautów. Jednocześnie, technologia ta ma kluczowe znaczenie dla redukcji skumulowanego obciążenia fizycznego wynikającego z długotrwałych misji kosmicznych, co jest jednym z największych wyzwań inżynierii kosmicznej.

Ten udany proces integracji podkreśla rosnące uznanie dla faktu, że ograniczenia fizyczne człowieka, które w przeszłości stanowiły barierę dla eksploracji, mogą być skutecznie rozwiązane poprzez inżynierię, co otwiera drogę do dalszych, śmielszych misji kosmicznych. W realizację projektu zaangażowanych było kilka kluczowych instytucji naukowych i badawczych, co świadczy o jego interdyscyplinarnym charakterze. Wśród nich należy wymienić Uniwersytet w Adelajdzie, Uniwersytet w Bristolu, Centrum Obrazowania Klinicznego i Badawczego Instytutu Badań Medycznych i Zdrowotnych Australii Południowej (SAHMRI) oraz Krajową Placówkę Obrazowania (National Imaging Facility). Warto zaznaczyć, że ten konkretny test stanowił część globalnie skoordynowanej inicjatywy „World's Biggest Analog”, w ramach której równolegle prowadzono symulacje na całym świecie. Skupienie się na łagodzeniu zmęczenia astronautów jest sprawą najwyższej wagi, ponieważ długotrwały stres fizyczny może zagrozić zarówno powodzeniu misji, jak i zdrowiu załogi. Ponadto, inżynierowie widzą w tej technologii obiecujący potencjał do zastosowania w ziemskich warunkach, zwłaszcza w sektorze rehabilitacji fizycznej, oferując wsparcie dla osób z ograniczeniami ruchowymi.