Środowisko Niskiej Orbity Okołozielmskiej (LEO) charakteryzuje się obecnie narastającym tarciem operacyjnym, co jest bezpośrednim skutkiem gwałtownego rozmieszczania mega-konstelacji, z których najbardziej znacząca jest sieć Starlink należąca do firmy SpaceX. Analiza obejmująca okres od 2019 roku do początku 2025 roku wyraźnie wskazuje na znaczący wzrost konieczności przeprowadzania manewrów mających na celu uniknięcie kolizji. Odsetek satelitów zmuszonych do comiesięcznego wykonywania takich działań zapobiegawczych wzrósł aż siedmiokrotnie, osiągając poziom 1,4% z początkowych 0,2%. W praktyce oznaczało to, że każdego miesiąca około 340 pojedynczych statków kosmicznych musiało podjąć działania wymijające.
Ta wzmożona aktywność jest ściśle powiązana z radykalnym powiększeniem liczby obiektów znajdujących się w tym kluczowym paśmie orbitalnym. Całkowita liczba obiektów zwiększyła się o 76%, przechodząc od około 13 700 w 2019 roku do 24 185 do 2025 roku. Prognozy branżowe sugerują, że do końca obecnej dekady liczba ta może osiągnąć oszałamiający poziom 70 000 satelitów, co podkreśla krytyczny moment dla zachowania trwałości orbitalnej. Tak rosnąca gęstość niesie ze sobą nieodłączne ryzyko systemowe. Aktualne dane wskazują na 10% prawdopodobieństwo wystąpienia kolizji na orbicie w ciągu najbliższego roku — zdarzenia, które mogłoby wygenerować tysiące nowych fragmentów kosmicznego śmiecia w wyniku efektu kaskadowego.
Dla operatorów satelitarnych, konieczność częstego wykonywania manewrów unikowych stanowi fundamentalne wyzwanie dla integralności misji, zwłaszcza w przypadku statków kosmicznych wymagających precyzyjnej kontroli wysokości. Profesor Hugh Lewis, ekspert w dziedzinie kosmicznych śmieci z Uniwersytetu w Birmingham, zauważył, że te korekty znacząco zakłócają operacje satelitów obserwacji Ziemi, które muszą utrzymywać dokładne ścieżki naziemne. Chociaż operatorzy tacy jak SpaceX wydają się być w stanie sprostać dużej liczbie unikania kolizji — zgłaszając wykonanie około 145 000 manewrów w ciągu sześciu miesięcy poprzedzających lipiec 2025 roku — skumulowany wpływ na środowisko pozostaje poważnym problemem, który wymaga pilnej uwagi.
SpaceX zademonstrował wyjątkowo ostrożną postawę operacyjną, inicjując działania zapobiegawcze, gdy ryzyko kolizji wynosi zaledwie jeden na 3,3 miliona. Jest to znacznie bardziej rygorystyczny próg niż ten często stosowany przez NASA, wynoszący jeden na 10 000. Niemniej jednak, te niezbędne korekty zużywają paliwo pokładowe, co nieuchronnie skraca funkcjonalną żywotność satelity i zwiększa koszty operacyjne. Co więcej, manewrowanie w celu uniknięcia jednego obiektu może nieświadomie podnieść ryzyko późniejszego, nieprzewidzianego spotkania z innym. To dynamiczne środowisko stawia pod znakiem zapytania długoterminową rentowność obecnego tempa rozmieszczania, wymuszając ewolucję ram zarządzania tym wspólnym zasobem orbitalnym, aby zapewnić jego trwałą dostępność dla wszystkich przyszłych przedsięwzięć, od obserwacji naukowej po globalną infrastrukturę komunikacyjną.