Kleo Diarra nagrodzona w Cannes za Najlepszą Aktorkę w sekcji „Un Certain Regard” za rolę w filmie Pedro Pinho

Ambitny, nowy dramat w reżyserii Pedro Pinho, zatytułowany „Odpoczywam tylko w burzy” (oryg. O Riso e a Faca), miał swoją premierę podczas 78. edycji Festiwalu Filmowego w Cannes. Obraz, trwający imponujące 211 minut, wzbudził spore zainteresowanie ze względu na dogłębne studium dynamiki postkolonialnej. Fabuła koncentruje się na postaci Sérgio, portugalskiego inżyniera zaangażowanego w projekt budowy drogi w zachodnioafrykańskiej metropolii. Tam musi on lawirować w gęstej sieci skomplikowanych struktur władzy i relacji międzyludzkich.

Dla reżysera Pinho, który jest współzałożycielem TERRATREME Filmes – studia znanego z kina o silnym zaangażowaniu społecznym – ten film oznacza powrót po ośmioletniej przerwie twórczej. Wcześniej, w 2017 roku, Pinho zaprezentował na „Dwóch Tygodniach Reżyserów” swój trzygodzinny musical poświęcony problemowi bezrobocia, zatytułowany „Fabryka Niczego”. W „Odpoczywam tylko w burzy” kluczową rolę odegrała Kleo Diarra, aktorka pochodzenia portugalskiego, wywodząca się z Republiki Zielonego Przylądka. Za wcielenie się w postać Diary, lokalnej handlarki z targu, Diarra otrzymała nagrodę dla Najlepszej Aktorki w sekcji „Un Certain Regard” (O Specjalne Spojrzenie).

To historyczne wyróżnienie stanowi pierwszą nagrodę aktorską dla portugalskiej produkcji w tej prestiżowej sekcji festiwalu w Cannes. Kleo Diarra podzieliła się nagrodą ex aequo z Frankiem Dillanem za jego kreację w filmie „Urchin”. Przewodniczącą jury sekcji „Un Certain Regard” w 2025 roku była ceniona brytyjska reżyserka, Molly Manning Walker. Jej obecność na czele gremium podkreślała międzynarodowy charakter i artystyczną wagę sekcji.

Treść filmu dotyka palących kwestii korupcji oraz zderzeń kulturowych. Kontrastuje ona uprzywilejowaną pozycję Sérgio z trudną rzeczywistością, z jaką mierzą się mieszkańcy regionu. Zdjęcia do produkcji realizowano w Gwinei Bissau oraz na pustynnych terenach Mauretanii, a proces ten trwał od lutego 2022 roku do stycznia 2024 roku. Film ten, będący międzynarodową koprodukcją Portugalii, Brazylii, Rumunii i Francji, analizuje asymetrię neokolonializmu, jaka wciąż istnieje między Europą a Afryką Zachodnią. Sérgio, inżynier specjalizujący się w ochronie środowiska, przybywa do byłej kolonii portugalskiej w celu oceny wpływu planowanej budowy drogi. Jego rola często bywa interpretowana jako symboliczne odzwierciedlenie trwającej obecności kolonialnej.

Styl kinematograficzny charakteryzuje się wykorzystaniem długich, dialogowych scen, co stanowi wyzwanie dla zachodnich perspektyw na interwencje zewnętrzne i utrwalone koncepcje „Innego”. Reżyser Pinho zastosował metodę pracy opartą na „kontrolowanej dezorientacji”, w której aktorzy improwizowali, działając w ramach z góry określonej intencji dramatycznej. Tytuł filmu nawiązuje do utworu brazylijskiego muzyka Toma Zé. W obsadzie znalazł się także portugalski aktor Sérgio Coragem, grający tytułowego Sérgio, a za zdjęcia odpowiadał Ivo Lopes Araújo. Triumf Kleo Diarry w Cannes to mocny sygnał potwierdzający żywotność i innowacyjność portugalskiego kina, które nie boi się podejmować wielowarstwowych narracji o przynależności i historycznym dziedzictwie.