Benedict Cumberbatch mierzy się z męskim żalem w psychologicznym dramacie "Istota z Piórami"

Brytyjski aktor, Benedict Cumberbatch, powraca na ekrany kin w nowej, głęboko psychologicznej produkcji zatytułowanej „Istota z Piórami” (The Thing with Feathers). Film ten rzuca wyzwanie utartym wyobrażeniom na temat tego, jak mężczyźni przeżywają żałobę. Obraz, wyreżyserowany przez Dylana Southerna, stanowi adaptację głośnego debiutanckiego opowiadania Maxa Portera pod tym samym tytułem, które ukazało się w 2015 roku. Produkcja, której budżet wyniósł 6 milionów dolarów, zagłębia się w skomplikowany i często chaotyczny proces radzenia sobie ze stratą, co odróżnia ją od bardziej konwencjonalnych narracji o żałobie.

Cumberbatch wciela się w postać ojca, który usiłuje odnaleźć się w nowej rzeczywistości po nagłej śmierci swojej żony, jednocześnie wychowując dwóch młodych synów, Richarda i Henry'ego Boksolla. Aktor świadomie dążył do ukazania siły, która może wyłonić się z największej wrażliwości, unikając przy tym stereotypów związanych z męskim zacięciem. Ta tematyka jest ściśle powiązana z osobistymi doświadczeniami Maxa Portera, który pisał o utracie swojego ojca. Centralną postacią jest mężczyzna określany w scenariuszu po prostu jako „Tata”, który po tragicznej śmierci małżonki zostaje sam, co prowadzi do jego emocjonalnego załamania.

Aby wizualnie oddać stan jego rozpaczy, twórcy filmu wprowadzili surrealistyczny element: Kruka, który nieproszony wdziera się do ich londyńskiego mieszkania. Ten intruz, którego głosu użyczył David Thewlis, pełni wielowymiarową rolę – dręczy, prowokuje, ale jednocześnie oferuje pewien rodzaj pocieszenia. Sam Max Porter określił tę postać jako „szalonego freudowskiego terapeuty”. Kruk staje się fizyczną manifestacją nieporadności i bólu, z jakim zmaga się główny bohater.

Scenariusz, opracowany przez Southerna, wiernie oddaje trójdzielną strukturę literackiego pierwowzoru, koncentrując się na trzech osiach: „Tacie”, „Chłopcach” i „Kruku”. Reżyser zdecydował się jednak pominąć pewne literackie niuanse, w tym bezpośrednie nawiązania do poezji Teda Hughesa. Co ciekawe, Cumberbatch intensywnie pracował z prawdziwymi krukami podczas kręcenia scen, w których ptak materializuje się jako uosobienie żalu. Fizyczną postać Kruk zawdzięcza aktorowi Ericowi Lampaerowi, natomiast Thewlis nadał mu ten charakterystyczny, kpiący ton, który wnika w „psychiczną ranę” ojca. Dla Dylana Southerna, wcześniej znanego głównie z realizacji dokumentalnych, był to pełnometrażowy debiut fabularny.

Film, który otrzymał wsparcie od Brytyjskiego Instytutu Filmowego (BFI) w 2024 roku, miał swoją światową premierę 25 stycznia 2025 roku na festiwalu „Sundance”, a następnie został zaprezentowany 18 lutego 2025 roku na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie. Dystrybutor Vue Lumière zapewnił sobie prawa do dystrybucji w Wielkiej Brytanii i Irlandii, wyznaczając datę kinowej premiery na 21 listopada 2025 roku. Odbiór krytyczny jest zróżnicowany: na portalu Metacritic film uzyskał wynik 50 na 100 punktów, bazując na 13 recenzjach. Chwalono tu przede wszystkim wybitną kreację Cumberbatcha, choć jednocześnie zwracano uwagę na „nierówną charakterystykę postaci”. Trwająca 104 minuty produkcja stara się udowodnić, że żałoba nie jest procesem liniowym, wykorzystując do tego celu obrazy surrealistyczne, które malują portret rozbitej psychiki, co zbliża ją do takich dzieł o stracie jak „Nie oglądaj się teraz” czy „Solaris”.