W 1954 roku w podziemnym sanktuarium w Paestum, Włochy, odkryto brązowe naczynia zawierające lepką substancję. Początkowo sądzono, że to miód, jednak wcześniejsze analizy nie potwierdziły tej hipotezy. Nowe badania przeprowadzone przez zespół chemików z Uniwersytetu Oksfordzkiego dostarczyły pierwszych biomolekularnych dowodów na obecność miodu w tych naczyniach, prawdopodobnie w formie plastra miodu.
Wykorzystując zaawansowane techniki analityczne, takie jak spektrometria mas, zespół zidentyfikował cukry, kwasy organiczne oraz białka mleczka pszczelego, które wcześniej nie były wykrywane. Wyniki wykazały, że starożytna substancja miała niemal identyczny skład chemiczny jak współczesny wosk pszczeli i miód. Dodatkowo, analiza porównawcza z nowoczesnymi próbkami plastra miodu oraz eksperymentalne symulacje zdegradowanego plastra miodu dostarczyły dodatkowych dowodów na obecność miodu w naczyniach.
Odkrycie to podkreśla znaczenie miodu w starożytnych społeczeństwach greckich i rzymskich, zarówno jako pożywienia, jak i elementu rytuałów. Miód był używany w medycynie, kuchni, obrzędach religijnych, a nawet kosmetykach. Wspominają o nim również klasyczne teksty greckie, takie jak Iliada i Odyseja Homera, co podkreśla jego centralne miejsce w ówczesnej kulturze.
Badania te podkreślają wartość ponownego przeglądu zbiorów muzealnych w świetle współczesnych osiągnięć naukowych. Techniki analityczne stale się rozwijają, co pozwala na uzyskanie nowych informacji z materiałów, które wcześniej były uważane za nieosiągalne dla analizy.