Rozbłysk Słoneczny M1.3 Wywołał Najsilniejszą Burzę Geomagnetyczną Roku 2025

Dnia 15 listopada 2025 roku zaobserwowano rozbłysk słoneczny klasy M1.3, który miał swoje źródło w aktywnej grupie plam słonecznych o oznaczeniu 4274, zlokalizowanej na współrzędnych N21W71. Erupcja ta trwała dwanaście minut i wpisuje się w okres zwiększonej aktywności gwiazdy, monitorowanej przez agencje kosmiczne w ostatnich dniach. Zjawisko to miało miejsce w czasie, gdy Słońce zbliża się do maksimum swojego cyklu aktywności, co, jak wskazywał astrofizyk dr Jonathan McDowell, zwiększa prawdopodobieństwo powstawania silniejszych burz w ciągu najbliższego roku lub dwóch.

Bezpośrednim następstwem tej aktywności, po dotarciu do ziemskiej magnetosfery, była burza geomagnetyczna o poziomie G4.7. Stanowi to najsilniejszy zarejestrowany sztorm geomagnetyczny w roku 2025 do tej pory. Prognozy na 15 listopada przewidywały jedynie słabsze zaburzenie, oscylujące w zakresie G1 do G2, co oznacza, że rzeczywiste uderzenie okazało się znacznie bardziej dynamiczne. Koronalne wyrzuty masy (CME) związane z takimi zjawiskami mogą powodować tymczasowe zakłócenia w sieciach energetycznych, systemach nawigacji satelitarnej GPS oraz łączności radiowej, zgodnie z ostrzeżeniami Narodowej Agencji ds. Oceanów i Atmosfery (NOAA).

Region plam słonecznych 4274 był źródłem wcześniejszych, silniejszych zdarzeń, w tym rozbłysku klasy X5.1 zarejestrowanego 11 listopada 2025 roku. Ponadto, potężne rozbłyski z 9 i 10 listopada, klasy X1.7 i X1.2, mogły wygenerować zjawisko znane jako „kanibalistyczne CME”, które połączyły się, wywołując silne burze. Burza geomagnetyczna poprzedzająca 12 listopada osiągnęła indeks fluktuacji magnetycznych DST do -238 nT, klasyfikując ją jako trzecią najsilniejszą w obecnym cyklu słonecznym. Struktura magnetyczna regionu 4274, określana jako beta-gamma-delta, utrzymywała go jako kandydata do dalszych emisji klasy X, co potwierdza utrzymujące się zagrożenie przed osiągnięciem szczytu aktywności słonecznej, prognozowanego przez NASA i NOAA na lipiec przyszłego roku lub później.

Wzrost aktywności słonecznej w 2025 roku, następujący po okresie niskiej aktywności w 2019 roku, kiedy liczba widocznych plam słonecznych spadła do zera, wymaga podwyższonej czujności od operatorów satelitarnych i zarządców sieci energetycznych. W kontekście historycznym, zdarzenie Carringtona z 1859 roku pozostaje punktem odniesienia dla oceny skali obecnych zjawisk. Utrzymujące się zagrożenie, pomimo nieprzewidywalności pogody kosmicznej, podkreśla znaczenie ciągłych obserwacji zjawisk słonecznych dla oceny ryzyka infrastrukturalnego.