Fontanny Lawy Wulkanu Kilauea Osiągnęły Wysokość Bliską 457 Metrów 17 Listopada

Wulkan Kilauea na Hawajach, uznawany za jeden z najbardziej aktywnych na świecie, wykazał wzmożoną aktywność 17 listopada 2025 roku, generując serię intensywnych fontann lawy. Zjawisko to jest kontynuacją erupcji zapoczątkowanych pod koniec 2024 roku. Podczas tego listopadowego epizodu zarejestrowano, że słupy gorącej, pomarańczowej materii wznosiły się na pułapy bliskie 457 metrom, co stanowi znaczący wzrost w porównaniu do wcześniejszych zdarzeń, takich jak te z 25 maja 2025, kiedy to fontanny osiągały wysokość około 300 metrów, lub z 23 kwietnia, gdy sięgały ponad 200 metrów.

Obserwatorzy na miejscu zwrócili uwagę na unikalny wizualnie aspekt tego wyrzutu: formacja płynącej lawy rozprzestrzeniała się na boki niczym dwa potężne, rozpostarte skrzydła, oferując rzadko spotykany spektakl geologiczny. Wulkanolodzy z Hawajskiego Obserwatorium Wulkanicznego (HVO) oraz United States Geological Survey (USGS) stale monitorują ten fenomen. Dla rdzennych Hawajczyków aktywność Kilauea ma głębokie znaczenie duchowe, wiążąc się z boginią Pele.

Kilauea, wulkan tarczowy wznoszący się na wysokość 1222 m n.p.m., charakteryzuje się systemem magmowym sięgającym ponad 60 kilometrów w głąb ziemi, co sprzyja jego niemal nieprzerwanej aktywności. Historia erupcji wulkanu sięga setek lat, a pierwsza udokumentowana obserwacja europejska miała miejsce w 1823 roku, kiedy to William Ellis ujrzał wulkan. Ciągła obecność aktywności, mierzona w epizodach, jak na przykład odnotowany 30. epizod erupcyjny, podkreśla wyjątkowy charakter Kilauea jako obiektu nieustannie ewoluującego.

Choć wulkan ten, położony w Parku Narodowym Wulkany Hawaiʻi, przyciąga rzesze turystów, niesie ze sobą również zagrożenia. HVO regularnie ostrzega przed podwyższonym stężeniem gazów wulkanicznych, w tym toksycznego ditlenku siarki. Służby, takie jak tamtejsza Służba Obrony Cywilnej, muszą balansować między umożliwieniem bezpiecznej obserwacji z wyznaczonych szlaków a ostrzeganiem przed potencjalnymi niebezpieczeństwami, takimi jak spadające kamienie czy pogorszenie jakości powietrza. W przeszłości, na przykład podczas długiej erupcji w latach 1983–2018, aktywność ta radykalnie przekształcała lokalny krajobraz.