Gigantyczny Cajueiro de Pirangi, wpisany do Księgi Rekordów Guinnessa jako największe drzewo orzechów nerkowca na świecie, znajduje się w Parnamirim w stanie Rio Grande do Norte w Brazylii. To niezwykłe drzewo, którego rozpiętość gałęzi zajmuje około 8 500 metrów kwadratowych, co jest obszarem porównywalnym do niemal całego boiska piłkarskiego, stoi przed wyzwaniem związanym z koniecznością przycięcia. Jego dynamiczny wzrost sprawił, że gałęzie zaczęły wkraczać na lokalne ulice, zbliżając się do domów i przedsiębiorstw, co doprowadziło do sądowego nakazu systematycznego przycinania.
Pierwotnie zaplanowane na luty 2025 roku, prace przycinające zostały jednak wstrzymane i przesunięte na okres po kwitnieniu drzewa, które przypada między sierpniem a listopadem. Ta decyzja ma na celu ochronę okresu reprodukcyjnego drzewa, które jest nie tylko cennym okazem przyrodniczym, ale także ważnym elementem dziedzictwa naturalnego, turystycznego i kulturowego regionu. Cajueiro de Pirangi przyciąga odwiedzających z całej Brazylii i z zagranicy, oferując unikalne doświadczenie kontaktu z naturą.
Historia tego niezwykłego drzewa sięga prawdopodobnie 1888 roku, choć istnieją różne teorie dotyczące jego pochodzenia. Jedna z nich mówi o rybaku imieniem Luís Inácio de Oliveira, który miał je zasadzić. Inne wskazują na byłego burmistrza Natal, Sylvio Pedroza, jako potencjalnego inicjatora jego wzrostu, a jeszcze inne na dzikie zwierzęta, takie jak aguti, które mogły przyczynić się do rozsiania nasion. Niezależnie od dokładnych początków, drzewo rozwinęło się w sposób wyjątkowy, rosnąc głównie na boki, a jego gałęzie, uginając się pod ciężarem, często zapuszczają nowe korzenie, tworząc gęstą, rozległą strukturę.
W 1994 roku drzewo zostało oficjalnie uznane przez Guinness World Records za największe na świecie, zajmując wówczas około 8500 metrów kwadratowych. Szacuje się, że może ono produkować ponad 60 000 owoców rocznie. Dyskusje dotyczące zarządzania i ochrony Cajueiro de Pirangi trwają, angażując społeczne wysłuchania i konsultacje z ekspertami. Władze lokalne i przyrodnicy podkreślają znaczenie tego drzewa jako symbolu regionu i atrakcji turystycznej.
W okolicy drzewa rozwinęła się infrastruktura turystyczna, obejmująca małe muzeum opowiadające historię drzewa i regionu, a także możliwość samodzielnego zbierania owoców z jego gałęzi. W pobliżu znajduje się także targ rękodzieła. Zarządzanie tak unikalnym i rozległym organizmem żywym wymaga delikatnego podejścia, które równoważy potrzebę kontroli jego ekspansji z ochroną jego zdrowia i cyklu życia. Odroczenie przycinania do czasu po okresie kwitnienia jest przykładem takiego podejścia, pozwalając naturze na dokończenie jej cyklu, zanim interwencja człowieka stanie się konieczna. Ta strategia podkreśla głębsze zrozumienie wzajemnych powiązań w ekosystemie i znaczenia harmonijnego współistnienia z otaczającą przyrodą.
Prace przycinające, pierwotnie zaplanowane na luty 2025 roku, zostały przesunięte na sierpień 2025 roku, po okresie kwitnienia drzewa, który przypada między sierpniem a listopadem. Decyzja ta ma na celu ochronę cyklu reprodukcyjnego drzewa.