Międzynarodowy zespół paleontologów ogłosił w październiku 2025 roku identyfikację nowego gatunku potężnego roślinożernego dinozaura, nazwanego Ahshislesaurus wimani, na podstawie odkrycia w północno-zachodnim Nowym Meksyku. Odkrycie to, szczegółowo opisane w biuletynie Muzeum Historii Naturalnej Nowego Meksyku, stanowi kluczowy moment dla zrozumienia ewolucji hadrozaurów, czyli „kaczodziobych dinozaurów”, oraz ich zróżnicowania na kontynencie Laramidia w okresie późnej kredy, około 75 milionów lat temu. Szczątki te, pierwotnie odnalezione w 1916 roku przez kolekcjonera Johna B. Reeside’a Jr. na Pustkowiu Ah-Shi-Sle-Pah, przez dziesięciolecia były błędnie przypisywane gatunkowi Kritosaurus navajovius.
Dogłębna analiza, prowadzona przez zespół badaczy pod kierownictwem Sebastiana Dalmana z pięciu instytucji, w tym Uniwersytetu Stanowego Montany i Uniwersytetu Stanowego Pensylwanii, potwierdziła odrębność taksonomiczną Ahshislesaurus. Nazwa rodzajowa Ahshislesaurus pochodzi z języka Nawaho, gdzie „Ah-Shi-Sle-Pah” oznacza „sól, jest szara”, połączona z greckim „sauros” (jaszczurka). Epitet gatunkowy, wimani, jest hołdem dla szwedzkiego paleontologa Carla Waimana, który badał te materiały już w latach 30. XX wieku. Szacuje się, że ten przedstawiciel podrodziny Saurolophinae osiągał ponad 10 metrów długości i mógł ważyć blisko 9 ton, co czyni go jednym z największych roślinożerców swojej epoki.
Kluczową cechą diagnostyczną Ahshislesaurus wimani, odróżniającą go od innych hadrozaurów, jest jego płaska i masywna czaszka, pozbawiona ozdobnych grzebieni kostnych, charakterystycznych dla krewnych, takich jak Parasaurolophus. Jego szczęka zakończona była szerokim dziobem, idealnym do zrywania miękkiej roślinności na podmokłych równinach południowej Laramidii. Analizy filogenetyczne sugerują, że Ahshislesaurus, wraz z Naashoibitosaurus, tworzy odrębną grupę płaskogłowych hadrozaurów, która oddzieliła się od kladu Kritosaurini około 75 milionów lat temu. To rozdzielenie wskazuje na znaczną różnorodność taksonomiczną wśród Saurolophinae, które dominowały jako roślinożercy w południowej części kontynentu.
Środowisko, w którym żył Ahshislesaurus, było dynamiczną równiną zalewową w obrębie Formacji Kirtland, a konkretnie jej najstarszego ogniwa – Członu Hunter Wash. Obszar ten, dziś znany jako Pustkowie Ah-Shi-Sle-Pah, 75 milionów lat temu gościł obok kaczodziobych także ceratopsy, takie jak Navajoceratops, ankylozaury oraz lokalnego tyranozaura, określanego jako „Bisti Beast”. Badania te, kontynuowane przez naukowców takich jak Robert Sullivan w chronionym obszarze, rzucają nowe światło na zróżnicowanie fauny hadrozaurów zależne od szerokości geograficznej w późnej kredzie Ameryki Północnej.