Starożytna gliniana tabliczka znana jako Imago Mundi, datowana na VI wiek przed naszą erą, stanowi unikalne okno na mezopotamską kosmogonię i sposób postrzegania świata. Artefakt ten został wydobyty z ruin Abu Habba, czyli dzisiejszego Sippar w południowym Iraku, a w 1882 roku trafił do zbiorów Muzeum Brytyjskiego, gdzie do dziś jest przedmiotem intensywnych badań.
Na powierzchni tabliczki widnieje okrągły, schematyczny obraz Ziemi, umiejscawiający Mezopotamię w jej centrum. Obszar ten otoczony jest podwójnym pierścieniem wodnym, oznaczonym jako „Gorzka Rzeka” (Bitter River), co symbolizowało granice ówczesnego znanego uniwersum. Teksty klinowe pokrywające tabliczkę wykraczają poza czystą geografię, szczegółowo opisując akty stworzenia świata oraz krainy i ludy zamieszkujące tereny poza tym znanym kręgiem.
Kluczowym elementem rezonującym z późniejszymi narracjami jest obecność babilońskiego zapisu historii o Potopie, w którym bohaterem jest Utnapisztim – odpowiednik biblijnego Noego. Według inskrypcji, jego arka osiadła na szczycie góry poza granicami Gorzkiej Rzeki. Dr Irving Finkel, ekspert Muzeum Brytyjskiego w dziedzinie pisma klinowego, podkreśla, że diagram ten zawiera pełny obraz świata, w którym istniały ludzkie społeczności. Analiza tekstu sugeruje, że na tabliczce znajduje się wskazówka do lokalizacji tej legendarnej „gigantycznej łodzi”, a termin „parsiktu” odnosi się do łodzi o konkretnych wymiarach, znanej z innych tekstów o Potopie.
Imago Mundi to nie tylko kompendium wiedzy geograficznej, ale świadectwo głębokiej, zintegrowanej wizji rzeczywistości. Obok rzek i miast, na mapie umieszczono wizerunki babilońskich bóstw, takich jak bóg stwórca Marduk, a także istoty mityczne, w tym człowieka-skorpiona i ptaka o głowie lwa, Anzu. To połączenie ziemskiego opisu z symbolami kosmicznymi i mitologicznymi ukazuje, jak dla starożytnych Babilończyków świat materialny był nierozerwalnie spleciony z siłami wyższymi. Tabliczka, mierząca około 12,2 na 8,2 centymetra, stanowiła nie tylko mapę drogową, ale być może teologiczne oświadczenie o dominacji Babilonu jako centrum wszechświata, łączące geografię ziemską z układem gwiazd.