W południowo-wschodniej Jordanii, w rejonie Morza Martwego, dokonano odkryć archeologicznych, które ponownie otworzyły dyskusję na temat materialnego potwierdzenia biblijnych przekazów o zniszczeniu miast Sodomy i Gomory. Badania wykopaliskowe ujawniły ruiny spalone do fundamentów oraz ludzkie szkielety uwięzione pod zawalonymi konstrukcjami. Te znaleziska sugerują gwałtowną i nagłą katastrofę, która dotknęła ten region starożytności.
Archeolodzy natrafili na warstwy zniszczenia wskazujące na ekstremalne temperatury, potencjalnie przekraczające 2000 stopni Celsjusza. Hipoteza ta jest zgodna z koncepcją uderzenia kosmicznego lub potężnego wybuchu powietrznego, porównywalnego do zdarzenia tunguskiego z 1908 roku. Jedno z badań sugerowało, że siła tej eksplozji mogła być tysiąckrotnie większa niż bomba atomowa zrzucona na Hiroszimę, pozostawiając po sobie pięciostopową warstwę popiołu i węgla. Warto jednak odnotować, że późniejsze doniesienia wymagały ponownej weryfikacji tych ustaleń z powodu zidentyfikowanych błędów w analizie danych, co wymusza ostrożność w interpretacji.
Zidentyfikowano kluczowe miejsca, takie jak Bab edh-Dhra, często utożsamiane z biblijną Sodomą, oraz Numera, wiązana z Gomorą. Oba stanowiska datowane są na wczesny okres epoki brązu. Choć Bab edh-Dhra wykazywało ślady pożaru, zniszczenie Numeiry było opisywane jako bardziej gwałtowne. Co istotne, daty ich upadku dzielił okres około 250 lat, co stanowi wyzwanie dla narracji o jednoczesnej zagładzie obu miast. W opozycji do tego, miasto Zoar, które według Pisma Świętego służyło Lotowi za schronienie, odnaleziono w stanie nienaruszonym, co tworzy intrygujący kontrast historyczny.
Stanowisko Bab edh-Dhra, datowane orientacyjnie na około 2350 r. p.n.e., miało niewielką populację, szacowaną na około 1000 mieszkańców. Jednakże, otaczało je zdumiewające 20 000 grobów, co sugeruje, że mogło pełnić funkcję centralnego miejsca pochówku dla znacznie szerszego obszaru. Ta dysproporcja między liczbą mieszkańców a rozległością nekropolii pozostaje zagadką, którą część badaczy wiąże z biblijną Sodomą, a inni traktują jako świadectwo burzliwego końca epoki brązu w regionie. Odkrycia te skłaniają do refleksji nad tym, jak potężne, nagłe zdarzenia kształtują zbiorową pamięć i przekazy przetrwałe wieki, podkreślając kruchość cywilizacji wobec sił natury.