Rzadkie Pojawienie Się Płetwala Błękitnego w Porcie Akaroa Po Raz Pierwszy od Pięciu Lat

Pasażerowie rejsów wycieczkowych w malowniczym Porcie Akaroa w Nowej Zelandii byli świadkami niezwykłego zdarzenia 17 października 2025 roku, obserwując obecność płetwala błękitnego. To monumentalne zwierzę, największy ssak na Ziemi, którego długość może sięgać 30 metrów, nie było widziane w tych wodach od 2020 roku, co stanowi sygnał dla lokalnego stanu ekosystemu morskiego. Obserwacja ta, odnotowana przez operatora rejsów Akaroa Dolphins, była pierwszym takim przypadkiem od pięciu lat, wzbudzając zainteresowanie wśród obserwatorów fauny morskiej.

Płetwale błękitne odgrywają kluczową rolę w regulacji populacji kryla, stanowiącego niemal wyłączny składnik ich diety, pochłanianej w ilościach dochodzących do 4 ton dziennie. Ich powrót do regionu sugeruje, że trwające lokalne strategie ochrony przyrody mogą przynosić wymierne rezultaty w kontekście globalnego zagrożenia gatunku. Choć Akaroa regularnie gości inne gatunki, takie jak humbaki, pojawienie się płetwala błękitnego jest zdarzeniem rzadkim, odnotowywanym sporadycznie, jak na przykład w kwietniu 2010 roku.

Globalnie, te olbrzymy z rodziny płetwalowatych zmagają się z szeregiem antropogenicznych zagrożeń, w tym kolizjami ze statkami, zanieczyszczeniem hałasem podwodnym oraz skutkami zmian klimatycznych wpływających na dostępność pożywienia. W wodach Nowej Zelandii, działalność sejsmiczna związana z poszukiwaniem ropy naftowej stanowi szczególny problem, generując intensywny hałas, który może zakłócać komunikację i żerowanie tych wrażliwych stworzeń. Badania, w tym te prowadzone przez NIWA, wykazały, że hałas sejsmiczny może zagłuszać wołania wielorybów, zmieniając ich zachowanie.

W kontekście ekologicznym, dźwięk rozchodzi się w wodzie znacznie dalej niż w powietrzu, a kanały akustyczne, choć ułatwiają komunikację, potęgują zasięg szkodliwego hałasu generowanego przez transport morski, którego natężenie podwodne podwoiło się w każdej dekadzie ostatnich 50 lat. W Nowej Zelandii, wszystkie wieloryby, delfiny i foki są objęte ścisłą ochroną na mocy Ustawy o Ochronie Ssaków Morskich z 1978 roku. Zanieczyszczenie akustyczne pozostaje poważnym wyzwaniem, zwłaszcza w pobliżu zidentyfikowanego w 2014 roku żerowiska płetwali błękitnych w Zatoce Południowego Taranaki, gdzie występuje intensywna działalność przemysłowa.

Fakt, że płetwal błękitny, który może ważyć do 190 ton, pojawił się w porcie, jest wskaźnikiem potencjalnej poprawy warunków środowiskowych, choć naukowcy podkreślają, że populacja, zdziesiątkowana przez wielorybnictwo do poziomu poniżej 2000 osobników w Antarktyce, wymaga intensywnego monitorowania. Badania, w tym te prowadzone przez dr Leigh Torres z Oregon State University, wykorzystują zaawansowane technologie, takie jak hydrofony i drony, do zbierania danych genetycznych i behawioralnych, niezbędnych do opracowania skutecznych planów zarządzania minimalizujących wpływ działalności człowieka na te morskie giganty.