Queensland Rezygnuje z Wizerunku Dingo Jako Gatunku Inwazyjnego: Droga do Statusu Zwierzęcia Towarzyszącego

Departament Przemysłu Podstawowego Queenslandu (Queensland Department of Primary Industries) rozpoczął procedurę ponownej oceny statusu prawnego dingo. Ta inicjatywa może skutkować ich reklasyfikacją, co w konsekwencji potencjalnie umożliwiłoby trzymanie tych zwierząt jako domowych pupili. Wspomniana zmiana stanowi element szerszych poprawek do ustawodawstwa dotyczącego bezpieczeństwa biologicznego, których wejście w życie zaplanowano na kwiecień 2026 roku. Obecnie dingo podlegają regulacjom identycznym jak lisy czy króliki, co nakłada rygorystyczne ograniczenia na ich obrót i posiadanie, zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Proponowany kierunek zmian budzi poważne zaniepokojenie zarówno w środowisku naukowym, jak i wśród organizacji zajmujących się ochroną przyrody. Naukowcy, zwłaszcza ci związani z Uniwersytetem Nowej Południowej Walii (UNSW Sydney), już w sierpniu 2025 roku przedstawili dowody, które potwierdzają, że dingo posiadają unikalne cechy genetyczne i behawioralne, pozwalające uznać je za taksonomicznie odrębne od psów domowych. Obrońcy przyrody stanowczo podkreślają również niezastąpioną funkcję dingo jako szczytowego drapieżnika lądowego Australii – rola ta diametralnie różni się od funkcji zwierzęcia towarzyszącego. Utrzymanie ich dzikiego charakteru jest kluczowe dla równowagi ekosystemu.

Wcześniejsze badania genetyczne wykazały, że dingo stanowią grupę siostrzaną w stosunku do psów domowych, lecz były izolowane od nich przez wiele tysiącleci, co pozwoliło im przystosować się do specyficznego środowiska pokarmowego kontynentu. Chociaż w Nowej Południowej Walii i Zachodniej Australii trzymanie dingo jako zwierząt domowych jest już dozwolone, stany te mierzą się z narastającymi problemami dotyczącymi dobrostanu zwierząt oraz niekontrolowanego rozmnażania. Eksperci stanowczo ostrzegają: jeśli zapadnie decyzja o zezwoleniu na prywatne posiadanie, absolutnie konieczne jest wdrożenie rygorystycznego systemu licencjonowania, analogicznego do tego funkcjonującego w Wiktorii, mając na uwadze ich wrodzoną dziką naturę i potencjalne zagrożenia dla bezpieczeństwa publicznego.

Sprzeciw wobec proponowanych zmian wyrazili także przedstawiciele kultur aborygeńskich, uznając je za brak szacunku dla ich wielowiekowych zobowiązań kulturowych wobec lokalnej fauny. Przed nadejściem kolonizacji europejskiej rdzenni mieszkańcy Australii nadawali dingo wysoki status, chowając ich szczątki, datowane na okres od 2000 do 2300 lat temu, w ceremoniach zbliżonych do ludzkich. Spór dotyczący statusu taksonomicznego dingo wciąż trwa: część badaczy postrzega je jako odrębny gatunek (Canis dingo), inni jako podgatunek psa (Canis familiaris dingo) lub nawet wilka. Trajektoria ewolucyjna, ukształtowana przez tysiące lat izolacji, wymaga wyjątkowo rozważnego podejścia do wszelkich modyfikacji prawnych dotyczących ich klasyfikacji, aby nie zakłócić ich naturalnego dziedzictwa.