Najnowsze badania naukowe, opublikowane w lipcu 2025 roku w czasopiśmie "Royal Society Open Science", ujawniają, że afrykańskie słonie sawannowe wykorzystują bogaty repertuar celowych gestów do komunikowania swoich potrzeb ludzkim opiekunom. Jest to pierwsze dowiedzione istnienie celowej komunikacji gestami u ssaków innych niż naczelne, co znacząco poszerza wiedzę o poznaniu zwierząt.
Eksperymenty przeprowadzone w Zimbabwe na grupie 17 pół-dzikich słoni wykazały, że zwierzęta te posługują się aż 38 różnymi rodzajami gestów. Obserwacje pokazały, że gesty te pojawiały się niemal wyłącznie w obecności ludzkiego obserwatora, co sugeruje wyraźne ukierunkowanie na odbiorcę i świadomość potrzeby ludzkiej uwagi do osiągnięcia celu. Słonie wykazywały również determinację, kontynuując gestykulację, gdy ich potrzeby były zaspokajane tylko częściowo, a w przypadku braku rezultatu modyfikowały swoje zachowanie, stosując nowe gesty.
Ta wytrwałość i elastyczność w komunikacji świadczą o zaawansowanym poziomie poznawczym i intencjonalności, które wcześniej przypisywano głównie naczelnym. Zachowania te są zgodne z koncepcją intencjonalności pierwszego rzędu, gdzie jednostka używa gestów do wpływania na zachowanie innej osoby w celu realizacji określonego celu. Główna autorka badania, Vesta Eleuteri, podkreśla, że zdolność do celowego komunikowania celów za pomocą różnorodnych gestów mogła wykształcić się u gatunków o złożonych strukturach społecznych i zaawansowanej inteligencji.
Badania, opublikowane pod tytułem "Investigating intentionality in elephant gestural communication", pogłębiają rozumienie komunikacji słoni i podważają wcześniejsze założenia dotyczące granic złożonej komunikacji u gatunków innych niż naczelne. Sugerują one, że zaawansowane zdolności komunikacyjne mogły ewoluować niezależnie u gatunków o wysokiej inteligencji i silnych więziach społecznych. Dodatkowe analizy wskazują, że podobne, choć mniej złożone, formy komunikacji gestami obserwuje się u innych inteligentnych ssaków, takich jak delfiny i niektóre gatunki psów, co sugeruje, że zdolność ta może być bardziej rozpowszechniona w królestwie zwierząt, niż dotychczas sądzono.