Een baanbrekende studie, gepubliceerd in het gerenommeerde tijdschrift Nature, heeft twee cruciale evolutionaire veranderingen onthuld die onze voorouders in staat stelden om op twee benen te lopen. Onderzoekers van Harvard University analyseerden embryonaal weefsel van zowel mensen als andere primaten om de aanpassingen in het bekken te ontrafelen die cruciaal waren voor de ontwikkeling van tweevoetigheid.
De eerste fundamentele aanpassing betrof de heroriëntatie van de groeischijven in het bekken tijdens de embryonale ontwikkeling. Deze verschuiving transformeerde het ilium, het bovenste deel van het bekken, van een langwerpige, smalle vorm naar een bredere, gebogen structuur. Deze aanpassing verbeterde significant het evenwicht en de efficiëntie tijdens het lopen.
De tweede belangrijke verandering was een vertraging in de verbening van het bekken. Dit mechanisme stelde baby's in staat om met grotere hersenen geboren te worden, zonder de anatomische noodzakelijkheden voor tweevoetig lopen in gevaar te brengen. Deze evolutionaire stappen onderscheiden de mens van andere primaten, zoals chimpansees, en maakten efficiënt tweevoetig bewegen mogelijk, wat op zijn beurt de handen vrijmaakte voor taken als werktuiggebruik en het dragen van voorwerpen.
De studie identificeerde ook meer dan 300 genen, met name regulerende elementen, die betrokken waren bij deze ontwikkelingen. Professor Terence Capellini, een van de hoofdauteurs van het onderzoek, benadrukt dat deze veranderingen een fundamentele mechanistische verschuiving in de menselijke evolutie vertegenwoordigen, zonder precedent bij andere primaten. Hij vergelijkt het met de overgang van vinnen naar ledematen of de ontwikkeling van vleugels bij vleermuizen.
Deze bevindingen bieden nieuwe inzichten in hoe kleine variaties in de embryonale ontwikkeling kunnen leiden tot significante anatomische veranderingen, zoals het vermogen om rechtop te lopen. Het onderzoek, dat genetica, embryonale ontwikkeling en paleontologie combineert, onderstreept het belang van interdisciplinaire studies voor een dieper begrip van de menselijke evolutie. Eerdere fossiele vondsten, zoals die van Ardipithecus ramidus (4,4 miljoen jaar oud) en 'Lucy' (Australopithecus afarensis, 3,2 miljoen jaar oud), tonen al vroege of verder ontwikkelde kenmerken van tweevoetigheid, wat de bevindingen van de studie ondersteunt.
Het begrijpen van deze mechanismen kan ook helpen bij het verklaren van bepaalde medische aandoeningen die verband houden met het bekken en de wervelkolom bij mensen. De studie heeft aandacht getrokken van andere wetenschappelijke publicaties, waaronder Science, die de genetische implicaties van deze evolutionaire verschuivingen heeft onderzocht.