Uit een recent onderzoek, waarvan de bevindingen in oktober 2025 openbaar werden gemaakt, blijkt dat er meer dan veertig actieve methaanuitstroompunten zijn vastgesteld in de ondiepe wateren van de Rosszee in Antarctica. Deze onverwachte concentratie wijst op een aanzienlijke en voorheen ongedocumenteerde vrijgave van dit krachtige broeikasgas vanaf de oceaanbodem in deze strategisch cruciale regio. Wetenschappers zijn gealarmeerd door de "verbazingwekkende snelheid" waarmee deze nieuwe bronnen verschijnen. Dit zou een duidelijke indicatie kunnen zijn dat de mondiale opwarming sneller verloopt dan eerder werd aangenomen in de heersende klimaatscenario's.
Methaan is een broeikasgas dat op de korte termijn, over een periode van twintig jaar, maar liefst 80 keer krachtiger is dan koolstofdioxide. Dit gas komt nu vrij uit gebieden waar eerdere verkenningen geen dergelijke activiteit hadden vastgesteld, wat wijst op een significante verstoring van de onderzeese stabiliteit. Onderzoekers hebben deze fundamentele verschuiving in methaanemissiepatronen bevestigd door gebruik te maken van geavanceerde akoestische technieken en op afstand bestuurbare voertuigen (ROV’s) die opereren op diepten tot 790 voet. De plotselinge en omvangrijke aard van deze emissies dwingt tot een onmiddellijke en grondige herbeoordeling van de regionale klimaatmodellen die de Antarctische regio beschrijven. Deze modellen moeten dringend worden aangepast om rekening te houden met de nieuwe realiteit van snelle gasvrijgave, en er is een dringende noodzaak voor vervolgexpedities om de ecologische en klimatologische impact van deze nieuw geactiveerde polaire emissies nauwkeurig in kaart te brengen.
Dit fenomeen in de Rosszee staat overigens niet op zichzelf binnen de context van Antarctica. Eerder, in januari en februari 2025, had een Spaanse expeditie al grootschalige methaanuitstoot ontdekt nabij het Antarctisch Schiereiland. Deze pluimen waren indrukwekkend, met afmetingen van 700 meter lang en 70 meter breed. Volgens de onderzoekers is deze uitstoot gerelateerd aan de vrijgave van gas uit kristallijne hydraten. Deze hydraten zijn ongeveer 20 duizend jaar geleden gevormd uit ontbindend organisch materiaal. De oorzaak van de huidige vrijgave wordt toegeschreven aan de postglaciale opheffing van het continent, een direct gevolg van het smelten van de ijskap.
De hoeveelheid koolstof die in de methaanhydraten rond het Antarctisch Schiereiland is opgeslagen, is ronduit verbijsterend: ongeveer 24 gigaton. Ter vergelijking: dit staat gelijk aan twee jaar aan wereldwijde antropogene emissies. Hoewel soortgelijke verschijnselen al langer bekend zijn in het Arctische gebied, waar de permafrost smelt, trekt de ontdekking ervan in Antarctica nu voor het eerst zo veel internationale aandacht. Dit komt doordat de Antarctische ijskap een cruciale rol speelt in de mondiale klimaatregulatie. Er wordt geschat dat de methaanaccumulatie onder het Antarctische zee-ijs tot wel een kwart van de wereldwijde mariene voorraden van dit gas kan omvatten. De implicaties van een potentiële massale vrijgave zijn enorm. Het is daarom van cruciaal belang dat deze veranderingen worden erkend als een katalysator voor diepgaand wetenschappelijk onderzoek en ongekende internationale samenwerking. Dit is essentieel voor het verantwoord bijsturen van mondiale strategieën en beleid in het licht van de snel veranderende planetaire dynamiek.