Wetenschappers hebben 85 voorheen onbekende ondergrondse meren ontdekt onder het Antarctische ijs, wat het bekende aantal actieve meren op 231 brengt. Deze ontdekking, gebaseerd op een decennium aan satellietgegevens van de European Space Agency (ESA) CryoSat, biedt cruciale inzichten in de ijsstructuur van het continent en de impact ervan op de wereldwijde zeespiegelstijging. De studie is gepubliceerd in Nature Communications.
Deze verborgen meren spelen een vitale rol in de beweging en stabiliteit van gletsjers. Actieve ondergrondse meren, die cyclisch leeglopen en zich vullen, bieden een uniek venster op processen aan de basis van het ijs. De onderzoekers analyseerden gegevens van CryoSat-2 tussen 2010 en 2020 en detecteerden lokale veranderingen in de hoogte van het ijsoppervlak. Deze veranderingen, die stijgen en dalen naarmate de meren zich vullen en legen aan de basis van het ijs, stellen wetenschappers in staat om ondergrondse meren te detecteren, hun omvang te bepalen en hun vul- en ledigingscycli te volgen. De studie identificeerde ook vijf onderling verbonden merennetwerken.
Het is fascinerend om te ontdekken dat de gebieden van ondergrondse meren kunnen veranderen tijdens verschillende vul- of ledigingscycli, wat aangeeft dat de ondergrondse hydrologie van Antarctica dynamischer is dan voorheen werd aangenomen. Wetenschappers hebben nu 12 extra volledige vul- en ledigingscycli waargenomen, wat het totaal op 48 brengt, een aanzienlijke toename ten opzichte van de eerdere 36. Deze vul- en ledigingscycli van ondergrondse meren zijn een belangrijke dataset voor ijskap- en klimaatmodellen.
Door deze fenomenen te monitoren, kunnen wetenschappers hun begrip van de interacties tussen de ijskap, het gesteente, de oceaan en de atmosfeer verbeteren, wat cruciaal is voor het voorspellen van de toekomstige stabiliteit van ijskappen. Het negeren van de evolutie van ondergronds water kan leiden tot een onderschatting van de wereldwijde zeespiegelstijging met mogelijk twee meter tegen 2300, wat aanzienlijke gevolgen heeft voor kustgebieden. De meeste ijskapmodellen houden momenteel geen rekening met ondergronds water, dat grotendeels onzichtbaar blijft.