Luipaarden in West-Maharashtra nemen suikerrietvelden aan als primair leefgebied

Een significante gedragsverschuiving doet zich voor in West-Maharashtra, waar een toenemend aantal luipaarden hun voortplanting en opvoeding volledig uitvoeren binnen de dichte suikerrietvelden, in plaats van in traditionele bosgebieden. Bosbeambten hebben bevestigd dat deze zogenaamde 'veldluipaarden' overlevingsstrategieën hebben ontwikkeld die specifiek zijn afgestemd op de nabijheid van menselijke nederzettingen. De Junnar-divisie erkent deze suikerrietpercelen nu als het primaire territorium van de dieren, een ontwikkeling die de ecologische dynamiek in een landschap dat al decennia door menselijke activiteit wordt gevormd, compliceert.

Conventionele methoden voor het beheer van mens-wildconflicten blijken ineffectief tegen deze geadapteerde populatie. Pogingen om luipaarden naar afgelegen boszones te verplaatsen zijn steevast mislukt, aangezien de dieren consequent terugkeren naar hun vertrouwde suikerrietgebieden, wat wijst op een diepgewortelde territoriale voorkeur voor gecultiveerde landschappen. Bovendien neemt de effectiviteit van afschrikmiddelen zoals vuurwerk en sirenes af naarmate de dieren wennen aan de geluiden van de menselijke omgeving.

Onderzoeker Dhananjay Jadhav wijst op snelle ontbossing en de beschikbaarheid van gemakkelijk te bemachtigen prooien nabij dorpen als de belangrijkste drijfveren achter deze aanpassing. Een enquête uit 2022, geciteerd door Dhairyasheel Patil, adjunct-conservator van bossen in Kolhapur, toonde aan dat 70% van de luipaarden in de suikerrietvelden van Kolhapur verbleef, tegenover 30% in de bossen. De nabijheid van prooien zoals loslopende honden en pluimvee rond dorpen maakt jagen in menselijke omgevingen aantrekkelijker dan de inspanning die nodig is om wild in het bos op te sporen. De uitbreiding van de suikerteelt in regio's als Ahilyanagar en Nashik heeft deze verspreiding verder bevorderd.

Als reactie op de toenemende spanningen onderzoekt de deelstaatregering langetermijninterventies, waarbij sterilisatie als een van de overwogen oplossingen wordt beschouwd, nu het terugdringen van de dieren naar de bossen als onuitvoerbaar wordt beschouwd. Het Wildlife Institute of India (WII) heeft na een haalbaarheidsbeoordeling een sterilisatieproject binnen de Junnar-grenzen goedgekeurd. Prashant Khade, adjunct-conservator van bossen in de Junnar-divisie, benadrukt de urgentie van een wetenschappelijke telling van de luipaardenpopulatie in deze niet-boslandschappen, een taak die nog niet eerder in het land in suikerrietvelden is uitgevoerd. Deze telling moet inzicht verschaffen in de populatieomvang, broedgebieden en corridors om toekomstige conflicten te beperken.

De oorzaak van deze gedragsverandering wordt primair toegeschreven aan menselijke factoren, waaronder habitatverlies en -fragmentatie door ontbossing, waardoor grote carnivoren gedwongen worden zich aan te passen aan door mensen gemodificeerde landschappen. De suikerrietvelden bieden een effectieve vervanging voor de natuurlijke dekking. De complexiteit van de situatie vereist een genuanceerde aanpak, gericht op het ondersteunen van tolerante gemeenschappen via compensatiebeleid en gerichte interventies om de interactie tussen mens en dier te harmoniseren.