Groenlandse Walvis Onsterfelijkheid: CIRBP-Eiwit Cruciaal voor Extreem Lange Levensduur en DNA-Herstel

De Groenlandse walvis, een inwoner van de Noordelijke IJszee, bezit een biologisch unicum: een levensduur van meer dan tweehonderd jaar en een uitzonderlijke weerstand tegen ouderdomsgerelateerde aandoeningen zoals kanker. Dit vermogen is het resultaat van een geëvolueerde strategie op moleculair niveau. Een internationaal onderzoeksteam, met wetenschappers als professor Vera Gorbunova en professor Andrei Seluanov van de Universiteit van Rochester, heeft recentelijk een sleutelmechanisme ontrafeld. Zij stelden vast dat deze Arctische reus beschadigde cellen niet primair afstoot, maar ze met grote precisie herstelt. Dit voorkomt de opbouw van mutaties die tot kwaadaardige celgroei leiden, een fundamenteel verschil met het menselijk verouderingsproces.

De kern van deze cellulaire veerkracht ligt in een specifiek eiwit genaamd CIRBP (Cold Inducible RNA Binding Protein). Dit eiwit komt in de weefsels van de walvis in veel hogere concentraties voor dan bij andere zoogdieren; metingen toonden een honderdmaal hogere aanwezigheid aan in vergelijking met andere zoogdieren. CIRBP speelt een vitale rol bij het repareren van dubbelstrengsbreuken in het DNA, een ernstige vorm van genetische schade die de levensduur doorgaans verkort. Door deze schade effectief te verhelpen, handhaaft de walvis zijn genetische integriteit over eeuwen.

Onderzoekers hebben vastgesteld dat de koude omgeving van de walvis een katalysator is voor dit proces. Lagere temperaturen stimuleren de cellen om meer CIRBP te produceren. Dit suggereert dat de omgevingsfactoren de interne mechanismen voor zelfbehoud aanzienlijk kunnen versterken. Experimenten met fruitvliegen die het walvis-CIRBP kregen toegediend, toonden een toename in levensduur en een verbeterde weerstand tegen straling, wat de universele potentie van dit herstelmechanisme benadrukt.

De bevindingen, gepubliceerd in het tijdschrift Nature, wijzen erop dat de dramatische verhoging van de CIRBP-eiwitexpressie, en niet enkel de aanwezigheid van genen voor DNA-reparatie zoals PCNA, het cruciale verschil maakt. Hoofdauteurs Denis Firsanov en Max Zacher onderzoeken nu hoe dit biologische principe bij mensen kan worden nagebootst. Dit kan via farmacologische middelen of zelfs aanpassingen in de levensstijl, zoals koudetherapie, om de veerkracht van menselijk weefsel te vergroten en zo een nieuw pad voor onderzoek naar gezond ouder worden te openen.