Alçak Dünya Yörüngesi (ADY) ortamı, özellikle SpaceX’in Starlink ağı gibi mega-uydu takımlarının hızla konuşlandırılması nedeniyle giderek artan operasyonel sürtüşmelerle tanımlanmaktadır. 2019 yılından 2025 yılının başlarına kadar olan dönemi kapsayan analizler, çarpışmadan kaçınma faaliyetlerinde önemli bir artış olduğunu ortaya koymaktadır. Aylık kaçınma manevrası yapmak zorunda kalan uydu nüfusunun yüzdesi yedi kat artarak sadece %0,2’den %1,4’e yükseldi. Bu durum, her ay yaklaşık 340 bireysel uzay aracının kaçınma eylemi gerçekleştirmesi anlamına gelmektedir.
Bu kritik yörünge kuşağındaki nesnelerin sayısındaki kayda değer artış, söz konusu yoğun faaliyetin doğrudan bir sonucudur. Toplam nesne sayısı %76 oranında artış göstererek, 2019’daki yaklaşık 13.700 seviyesinden 2025 itibarıyla 24.185’e ulaştı. Sektör tahminleri, on yılın sonuna gelindiğinde bu rakamın şaşırtıcı bir şekilde 70.000 uyduya ulaşabileceğini öne sürmektedir; bu da yörünge sürdürülebilirliği açısından kritik bir dönüm noktasına işaret etmektedir. Artan bu yoğunluk, doğasında sistemik bir risk taşımaktadır. Mevcut veriler, önümüzdeki bir yıl içinde yörünge içi bir çarpışmanın meydana gelme olasılığının %10 olduğunu göstermektedir. Böyle bir olay, zincirleme etkiler yoluyla binlerce yeni enkaz parçası üretebilir.
Sık sık kaçınma manevraları yapma zorunluluğu, uydu operatörleri için, özellikle hassas irtifa kontrolü gerektiren uzay araçları için görev bütünlüğüne yönelik temel bir zorluk teşkil etmektedir. Uzay enkazı uzmanı ve Birmingham Üniversitesi Profesörü Hugh Lewis, bu tür ayarlamaların, tam zemin izlerini koruması gereken Dünya gözlem uzay araçlarının operasyonlarını önemli ölçüde aksattığını belirtmiştir. SpaceX gibi operatörler, yüksek hacimli kaçınma işlemlerini yönetebiliyor gibi görünse de (Temmuz 2025'e kadarki altı aylık dönemde bildirildiğine göre yaklaşık 145.000 manevra gerçekleştirmişlerdir), kümülatif çevresel etki ciddi bir endişe kaynağı olmaya devam etmektedir.
SpaceX, çarpışma riskinin 3,3 milyonda bir kadar düşük olduğu durumlarda bile kaçınma eylemi başlatarak özellikle ihtiyatlı bir operasyonel duruş sergilemiştir. Bu eşik, NASA tarafından sıklıkla kullanılan 10.000’de bir eşiğinden çok daha katıdır. Ancak, bu gerekli ayarlamalar, uydu üzerindeki itici yakıtı tüketmekte, doğal olarak bir uydunun işlevsel ömrünü kısaltmakta ve operasyonel maliyetleri artırmaktadır. Dahası, tek bir nesneden kaçınmak için yapılan manevra, istemeden de olsa sonraki, öngörülemeyen bir karşılaşma riskini artırabilir. Bu dinamik ortam, mevcut konuşlandırma oranlarının uzun vadeli uygulanabilirliğini zımnen sorgulamakta ve bilimsel gözlemden küresel iletişim altyapısına kadar gelecekteki tüm çabalar için bu ortak yörünge kaynağının kalıcı erişilebilirliğini sağlamak amacıyla yönetim çerçevesinin evrimini zorunlu kılmaktadır.