“Kalıcı” ve “tarım” kelimelerinin birleşimiyle ortaya çıkan permakültür kavramı, ekolojik açıdan doğrulanmış bir toprak işleme yöntemi olarak dünya çapında hızla önem kazanmaktadır. İlk olarak 1978 yılında ortaya çıkan bu yaklaşım, geleneksel endüstriyel tarım uygulamalarının aksine biyolojik çeşitliliği, atıkların en aza indirilmesini ve doğal dengeyi temel alır. Permakültür, insanlığın gezegenle uyumlu bir şekilde bir arada yaşamasına dair bütünsel bir bakış açısı sunar; bu da, çevrenin durumu hakkındaki endişelerin giderek arttığı günümüzde özellikle büyük bir önem taşımaktadır.
Permakültür felsefesi, üç temel etik ilke üzerine kuruludur: Yeryüzüne Özen Gösterme, İnsanlara Özen Gösterme ve Adil Paylaşım (kaynakların adil dağıtımı). Bu aksiyomlar, küçük bir bahçeden devasa tarım komplekslerine kadar her ölçekte uygulanabilen, sürdürülebilir ve kendi kendini idame ettiren sistemlerin inşası için bir pusula görevi görür. Dahası, bu ilkeler sadece toprakla uğraşmanın ötesine geçerek, sürdürülebilir sosyal ve eğitimsel girişimlerin tasarlanmasında da temel oluşturmaktadır.
Bu paradigmanın hayata geçirilmesindeki kilit adımlar, öncelikle arazinin dikkatli bir şekilde değerlendirilmesini içerir. Bu süreçte, yerel türlere ve azot bağlayıcı bitkilere öncelik verilir. Derin sürümden kaçınılması ve toprak yönetiminin malçlama yoluyla yapılması da önemli bir yer tutar. Sürdürülebilirliğin ayrılmaz bir parçası olan su tasarrufu, özellikle yağmur suyunun toplanması ve bitkilerin sulama ihtiyaçlarına göre gruplandırılmasıyla sağlanır. Uzmanlar, düşük maliyetli verimlilik sağlamak amacıyla kuşkonmaz, böğürtlen çalılıkları ve toprağı iyileştirici özellikleriyle bilinen karakafes gibi çok yıllık ürünlerin çeşitliliğinin değerini vurgulamaktadır.
Bu sistemin kurucuları, toprak ve su kaynaklarının tükenmesine bir yanıt olarak ortaya çıkan Avustralyalı bilim insanları Bill Mollison ve David Holmgren'dir. Onlar, bu fikirleri 1970'lerin ortalarında geliştirmeye başladılar. Mollison ve Holmgren, kitlesel tarım yöntemlerinin biyolojik çeşitliliği nasıl yok ettiğini ve verimli toprak katmanının kaybına yol açtığını bizzat gözlemlemişlerdi. Bu gözlemler, onları doğayla uyumlu, yenileyici bir model yaratmaya itmiştir.
Geleneksel yaklaşımdan farklı olarak, permakültür oluşturulan sistemin kendini idame ettirmek için gerekenden daha fazla enerji üretmesini hedefler, bu da dış kaynaklara olan bağımlılığı en aza indirir. Bu sistemde bahçıvan, bir efendi gibi davranmak yerine, genel uyumu sağlayan bir orkestra şefi rolünü üstlenir ve her bir elementin kendi işlevini yerine getirmesine olanak tanır. Permakültür, gezegenle uyum içinde yaşamak için somut bir plan sunar; burada her eylem, uzun ömürlü kaynaklar yaratmaya yöneliktir. Bu yaklaşım, yedi nesil sonrasını planlama gerekliliği hakkındaki yerli halkların bilgeliğiyle de örtüşmektedir.