Uluslararası bir bilim insanı ekibi, Antarktika deniz tabanındaki yarık bölgelerden önemli ve beklenmedik bir metan gazı salınımının gerçekleştiğini tespit etti. Bu keşif, bölgedeki sularda gözlemlenen ısınma eğilimleriyle eş zamanlı olarak ortaya çıktı. Bu yüksek emisyon oranı, atmosferi ısıtan bu dinamik kaynağın etkisinin mevcut küresel iklim projeksiyonlarında hafife alınıyor olabileceğini gösterdiği için acil bilimsel incelemeyi zorunlu kılmaktadır. Güçlü bir sera gazı olan metan, atmosferde kalış süresi karbondioksitten daha kısa olmasına rağmen, yüz yıllık bir zaman dilimi içinde yaklaşık 28 kat daha fazla küresel ısınma potansiyeline sahiptir.
Araştırma konsorsiyumu, Güney Okyanusu'nun büyük bir girintisi olan Ross Denizi içindeki daha önce haritalanmamış bu metan kaynaklarını derinlemesine inceledi. Kapsamlı araştırma yöntemleri arasında gemi tabanlı akustik haritalama, uzaktan kumandalı araçların (ROV) konuşlandırılması ve 5 metreden 240 metreye kadar değişen derinliklerde dalgıçlar tarafından doğrudan örnekleme yapılması yer aldı.
Nature Communications dergisinde yayımlanan bu çalışma, Ross Denizi'nin nispeten sığ kısımlarında 40'tan fazla belirgin metan çıkış noktasının varlığını belgeledi. Araştırmacılar, yeni belirlenen bu sıcak noktaların çoğunun daha önce araştırılmış alanlarda bulunduğuna dikkat çekti. Bu durum, ekibi, bu kutup çevresinde metanın dağılma şeklinde temel bir dönüşüm yaşandığı sonucuna götürdü.
Araştırmaya katkıda bulunan Earth Sciences New Zealand'dan deniz bilimcisi Sarah Seabrook, yaşanan bu değişimi, bir zamanlar nadir görülenin artık yaygınlaştığı şeklinde tanımladı. Seabrook, başlangıçta hissettiği “duygu seli”nin hemen ardından, bu güçlü ısınma ajanlarının atmosfere hızla transfer olma potansiyeli ve gelecekteki iklim modellerine ölçülemeyen bir değişken sokma riski karşısında derin bir “endişe ve kaygı” duyduğunu ifade etti. Atmosfere yönelik sonuçlarının yanı sıra, bilim insanları bu metan salınımlarının hassas deniz ekosistemleri içinde basamaklı bozulmaları tetikleme olasılığını da yakından takip etmektedirler.
Antarktika'daki bu sızıntıyı tetikleyen kesin mekanizma hala araştırılmaya devam etse de, araştırmacılar, daha yüksek sıcaklıkların ve Buzul Çağı sonrası deniz tabanının yavaşça yükselmesinin yeraltı metanının serbest kalmasıyla ilişkilendirildiği Arktik gözlemleriyle paralellikler kuruyorlar. Bu benzerlik, kendi kendini güçlendiren bir geri bildirim döngüsü endişesini artırmaktadır: ısınma metan salınımını hızlandırır, bu da küresel ısınmayı daha da yoğunlaştırır. University of California, Santa Barbara'da deniz biyolojisi profesörü ve makalenin ortak yazarı olan Andrew Thurber, kaçan metanı, nedenleri henüz tam olarak belirlenmemiş bir şekilde yükselen “gerçek bir bilinmeyen” olarak nitelendirdi.
Thurber, Antarktika buz tabakalarının altında bulunan muazzam metan rezervlerinin büyük bir potansiyel enerji kaynağı teşkil ettiği konusunda uyarıda bulundu. Eğer gezegen ısınma eğilimini sürdürürse, bu bölgenin sadece bilimsel bir inceleme alanı olmaktan çıkıp, çevresel riskin ana odak noktası haline gelebileceğini vurguladı. Ayrıca, ilgili çalışmalardan elde edilen bilgiler, bu deniz altı metan hidratlarının stabilitesinin doğrudan çevredeki okyanus sıcaklığına bağlı olduğunu, öyle ki küçük ve sürekli sıcaklık artışlarının bile donmuş gaz yapılarını istikrarsızlaştırabileceğini göstermektedir. Hidrat ayrışma oranları üzerine yapılan araştırmalar, belirli bölgelerde sadece 1 ila 2 santigrat derecelik sürekli bir dip suyu ısınmasının, Ross Denizi'nde gözlemlenen “şaşırtıcı orana” uygun bir senaryo olan önemli, uzun vadeli salınım olaylarını başlatabileceğini öne sürmektedir. Bu bulgu, ortak ilerleme yolunun mevcut en eksiksiz gözlemsel verilere dayanmasını sağlamak için bu yeni aktif kaynakların küresel çapta kapsamlı bir şekilde hesaba katılmasının zorunluluğunu bir kez daha ortaya koymaktadır.