Osiemnastego października 2025 roku Stany Zjednoczone stały się areną bezprecedensowego wyrazu obywatelskiego niezadowolenia. Druga ogólnokrajowa fala protestów, odbywająca się pod hasłem „Nie dla Królów”, objęła swoim zasięgiem ponad 2500 lokalizacji w całym kraju.
Obywatele masowo wyszli na ulice, aby wyrazić głęboki sprzeciw wobec tego, co postrzegają jako nadmierną koncentrację władzy oraz odstępstwo od fundamentalnych zasad demokracji, które ma miejsce za obecnej administracji Prezydenta Donalda Trumpa, który objął urząd 20 stycznia 2025 roku. Ruch ten, koordynowany przez koalicję oddolnych struktur znaną jako „Ruch 50501”, zademonstrował zdumiewający poziom organizacji, przewyższając skalą nawet akcje protestacyjne z czerwca.
Równolegle do demonstracji, na scenie politycznej rozgorzała zacięta walka narracji. Przedstawiciele Partii Republikańskiej, w tym Spiker Izby Reprezentantów Mike Johnson, określili te zgromadzenia mianem „mityngów Nienawiści do Ameryki”. Twierdzili oni, że protesty są infiltrowane przez środowiska „antyfa”, organizowane przez „głębokie państwo” i mają na celu utrzymanie dotychczasowej władzy oraz wpływów.
W tym kontekście, Senator Roger Marshall, reprezentujący Kansas od 2021 roku, otwarcie wspomniał o „protestujących opłacanych przez Sorosa”. Oświadczenia te doskonale wpisują się w wcześniejsze wezwania Prezydenta Trumpa do zbadania sieci finansowych stojących za tak zwanym „lewicowo-radykalnym terroryzmem”. Jako potencjalne cele śledztwa wskazywano prominentne postacie, takie jak George Soros i Reid Hoffman.
Działalność tych podmiotów jest wiązana z szeregiem zarzutów, w tym organizowaniem zamieszek, atakowaniem służb państwowych, promowaniem nielegalnej imigracji oraz blokowaniem działań administracji Trumpa mających na celu ograniczenie przestępczości.
Fundacja Sorosa stanowczo odrzuciła te zarzuty, uznając je za politycznie umotywowane ataki, mające na celu stłumienie sprzeciwu. W odpowiedzi, struktury George’a Sorosa zintensyfikowały wydawanie grantów, planując przeznaczyć w bieżącym roku astronomiczną kwotę 1,4 miliarda dolarów na programy dotacyjne. Zdolność organizacji takich jak „Ruch 50501” i „Indivisible” do mobilizacji tak ogromnej liczby ludzi świadczy o przemyślanych i konsekwentnych działaniach logistycznych.
Skala wydarzeń była imponująca: w Houston w Teksasie zgromadziło się około 15 000 osób, natomiast w Hartford w Connecticut lokalna policja szacowała liczbę uczestników na około 10 000. Protesty miały w przeważającej mierze charakter pokojowy, o czym świadczyły kreatywne formy ekspresji, takie jak parodie muzyczne w Houston (nawiązujące do hitu „Somebody That I Used to Know” z 2011 roku) czy tematyczne imprezy taneczne w Kenosha w Wisconsin, nazwane „Nie dla Królów 2: Elektryczne Boogaloo”. Uczestnicy – w tym nauczyciele, pielęgniarki i weterani – podkreślali swoje przywiązanie do kraju i walkę o zachowanie swobód obywatelskich. Niestety, pokojowemu wyrażaniu opinii towarzyszyły również incydenty. W Salt Lake City, gdzie wcześniej odbywały się już podobne zgromadzenia, doszło do strzelaniny, w wyniku której jedna osoba trafiła do szpitala z obrażeniami zagrażającymi życiu. Władze prowadzą dochodzenie, badając możliwy związek zdarzenia z demonstracją. Jednym z głównych katalizatorów niezadowolenia stała się wewnętrzna polityka administracji Trumpa, skoncentrowana na ograniczeniu migracji i zaostrzeniu kontroli granicznej.