W roku 2025 stany Maine i Connecticut podjęły skoordynowane wysiłki mające na celu znaczące przyspieszenie włączenia nowych mocy pochodzących z energetyki słonecznej i wiatrowej do regionalnej sieci elektroenergetycznej. Decyzja ta nie wynikała jedynie z długoterminowego dążenia do zrównoważonego rozwoju i dekarbonizacji, ale była podyktowana również pilną koniecznością dotrzymania rygorystycznych ram czasowych narzuconych przez federalne ulgi podatkowe. Ta forma współpracy, rzadko spotykana na taką skalę, stanowi wymowny przykład tego, jak czynniki zewnętrzne, zwłaszcza presja fiskalna, mogą stać się potężnym katalizatorem wewnętrznych transformacji energetycznych w regionie Nowej Anglii.
Istota tej nowatorskiej inicjatywy polega na tym, że Connecticut zainicjował zapytanie ofertowe (RFP) skierowane specjalnie do tak zwanych „późnych” projektów, które, mimo opóźnień, wciąż mają szansę na skorzystanie z lukratywnych federalnych preferencji podatkowych. W odpowiedzi na ten krok, Komisja ds. Użyteczności Publicznej stanu Maine zleciła swoim pracownikom przeprowadzenie szczegółowej i dogłębnej oceny napływających propozycji. James Fowler, reprezentujący Departament Energii i Ochrony Środowiska Connecticut, podkreślił, że ta międzyregionalna współpraca ma strategiczny cel: zwiększenie niezawodności dostaw oraz obniżenie kosztów energii elektrycznej dla wszystkich konsumentów w Nowej Anglii. Osiągnięcie tego ma nastąpić poprzez efektywne wspólne wykorzystanie informacji oraz konsolidację regionalnego popytu, co w rezultacie korzystnie wpłynie na ostateczne rachunki odbiorców.
Kluczowy element, który determinuje tę nagłość działań i wymusza szybkie decyzje inwestycyjne, jest ściśle związany z datami wygaśnięcia federalnych ulg podatkowych. Zgodnie z restrykcyjnymi postanowieniami Ustawy „One Big Beautiful Bill”, która została podpisana przez Prezydenta Donalda Trumpa 4 lipca 2025 roku, aby kwalifikować się do uzyskania pełnego pakietu preferencji, projekty muszą spełnić jeden z dwóch warunków: albo rozpocząć budowę przed lipcem 2026 roku, albo oddać obiekt do użytku operacyjnego do końca 2027 roku. Ten akt prawny wprowadził istotne modyfikacje do federalnego kodeksu podatkowego, chociaż jednocześnie zachował pewne zapisy, które mają na celu obniżenie ogólnych stawek podatkowych.
Warto zaznaczyć, że Maine nie czekało bezczynnie. Stan ten uruchomił już wcześniej własny, wewnętrzny i przyspieszony proces zamówień publicznych, w ramach którego wyłoniono pięć instalacji zdolnych dostarczyć ponad 250 megawatów czystej energii elektrycznej. Dan Burgess, pełniący obowiązki Komisarza Departamentu Energii stanu Maine, wyjaśnił, że strategiczny udział w procedurze przetargowej organizowanej przez Connecticut umożliwia Maine rozważenie dodatkowych opcji dostarczenia bardziej ekonomicznie czystej energii, mieszcząc się jednocześnie w rygorystycznych terminach federalnych. To dobitnie pokazuje, jak zewnętrzne bodźce finansowe skutecznie przyspieszają transformację w kierunku źródeł odnawialnych, pomagając Maine zbliżyć się do ambitnego celu osiągnięcia 100% czystej energii do 2040 roku, a także nadrobić opóźnienia, które powstały w wyniku globalnej pandemii.
Współdziałanie między tymi dwoma stanami jest zatem nie tylko kwestią ekonomiczną, ale także wyrazem zbiorowej odpowiedzialności za stabilność i przyszłość energetyczną całego regionu. Koncentrując się na maksymalizacji korzyści ekonomicznych płynących z federalnych kredytów podatkowych, Maine i Connecticut jednocześnie wzmacniają swoją niezależność energetyczną i odporność sieci. Pokazuje to, że nawet w warunkach ostrych ograniczeń czasowych i wymogów legislacyjnych, możliwe jest znalezienie optymalnej ścieżki do harmonizacji priorytetów ekonomicznych z celami ekologicznymi. W ten sposób wyzwanie regulacyjne przekształca się w realną szansę na bardziej efektywny i zrównoważony rozwój infrastruktury energetycznej.