Lachlan X. Morris: Powrót do fizycznego brzmienia w erze cyfrowego szumu

W dobie, gdy muzyka zdaje się całkowicie rozmywać w cyfrowym szumie, nowosądecki autor i wykonawca, Lachlan X. Morris, podejmuje krok, który na pierwszy rzut oka wydaje się anachroniczny. W rzeczywistości jednak, jest to zapowiedź nowej tendencji w odbiorze sztuki dźwiękowej.

Jego piąty album, zatytułowany Illusionaires, zostanie udostępniony wyłącznie na fizycznych nośnikach: winylu oraz płycie CD. Oznacza to całkowity brak streamingu, eliminację rekomendacji i odcięcie się od dyktatu algorytmów. To świadoma decyzja artystyczna.

Ten gest nie jest wyrazem buntu czy protestu. To wybór konkretnej formy, która przywraca muzyce materialność, a słuchaczowi – poczucie autentycznej obecności. Morris stawia na doświadczenie, a nie na efemeryczność.

Muzyka jako przestrzeń, nie tło

Streaming uczynił muzykę nieskończenie dostępną, co paradoksalnie sprawiło, że stała się ona nieskończenie jednorazowa. Morris celowo odrzuca tę logikę. Proponuje słuchaczowi nie „odtwarzanie w tle”, lecz stan, w którym dźwięk:

• zajmuje realne miejsce w przestrzeni,

Jest to powrót do czasów, gdy album nie był jedynie plikiem, lecz fizycznym obiektem, którego można dotknąć. „Illusionaires” ma być właśnie takim artefaktem.

Limitowany nakład winylu: 150 egzemplarzy

Pierwszy rzut tego wydawnictwa to zaledwie 150 płyt winylowych. Zostały one wytłoczone w Zenith Records, największej tłoczni płyt winylowych na Południowej Półkuli. Nie jest to sztuczny elitaryzm, lecz konsekwentny wybór formatu, który wymusza:

• powolność w odbiorze,

Kiedy nakład jest tak ograniczony, wartość nie jest mierzona liczbą odbiorców, lecz intensywnością przeżycia każdego z nich. To esencja kolekcjonerska i artystyczna.

Niezależna ścieżka: sztuka bez pośredników

Album ukazuje się nakładem Hiss & Crackle Records, nowosądeckiej wytwórni, która gwarantuje artystom 100% przychodów. W obliczu ekonomii streamingu, która systematycznie dewaluuje pracę twórczą, taki model działania jawi się jako cicha, dojrzała rewolucja.

Prace nad nagraniem trwały ponad dwa lata w RTN Studios (Meyfield). Premiera fizyczna odbędzie się w The Stag & Hunter Hotel – miejscu, gdzie dźwięk żyje w powietrzu, a nie jest generowany przez algorytmy. To wybór autentyczności.

Kontekst globalny: powrót do namacalności

W dobie wszechobecnej dystrybucji cyfrowej i rosnącej popularności muzyki generowanej przez sztuczną inteligencję, która błyskawicznie zdobywa listy przebojów, decyzja Morrisa nabiera szczególnego znaczenia symbolicznego.

Słuchacze mają już dość pośpiechu.

Słuchacze mają dość jednorazowego konsumpcjonizmu.

Słuchacze mają dość dźwięku, który do nikogo nie należy.

Fizyczna muzyka przywraca poczucie:

• upływającego czasu,

Nie jest to sprzeciw wobec technologii, lecz próba przywrócenia równowagi.

Głębszy sens: poszukiwanie odczuwalnego dźwięku

„Illusionaires” ilustruje ważny trend: muzyka przyszłości nie musi być szybsza, głośniejsza czy bardziej zaawansowana technologicznie. Muzyka przyszłości będzie głębsza.

Sztuczna inteligencja potrafi powielać wzorce. Algorytmy są w stanie wyliczyć preferencje. Streaming zapewnia szybkość.

Jednak taktylność, wibrację i rezonans tworzy człowiek, ponieważ sam jest nośnikiem żywego dźwięku. Fizyczny debiut to nie krok wstecz, lecz krok w głąb istoty rzeczy.

Muzyka wraca do swoich korzeni. Ludzie wracają do muzyki. A uwaga staje się znów głównym narzędziem percepcji.

Algorytmy odzwierciedlają to, co masowe. Człowiek tworzy to, co unikalne. Dopóki istnieją artyści tacy jak Lachlan X. Morris, muzyka pozostanie żywym organizmem, a nie tylko strumieniem cyfr.