Dnia 10 października 2025 roku na platformie streamingowej Netflix odbyła się premiera chilijskiego dramatu rodzinnego zatytułowanego „Płyń do mnie” (oryginalny tytuł Limpia, międzynarodowy Swim To Me). Obraz ten, wyreżyserowany przez Domingę Sotomayor, powstał na podstawie głośnego, bestsellerowego utworu o tym samym tytule autorstwa Alii Trabucco Zerán. Produkcja ta już wcześniej przyciągnęła uwagę krytyków i widzów po pokazie na festiwalu filmowym w San Sebastián, oferując dogłębne studium ludzkiego przywiązania oraz barier społecznych.
Fabuła koncentruje się na Esteli, kobiecie, która opuściła południowe regiony Chile i przeniosła się do Santiago, aby podjąć pracę jako gosposia w zamożnej rodzinie. Jej obowiązki zawodowe są ściśle związane z opieką nad sześcioletnią dziewczynką o imieniu Julia, którą Estela zajmuje się przez całą dobę. Z biegiem czasu ta relacja wykracza poza ramy służbowe, ewoluując w coś znacznie głębszego i pochłaniającego. Więź między opiekunką a dzieckiem przekształca się w sekretny, zależny od siebie świat, gdzie granice między troską a obsesją ulegają zatarciu, co nieuchronnie prowadzi bohaterki do poważnych konsekwencji.
W rolach głównych wystąpiły María Paz Grandjean jako Estela oraz Rosa Puga Vittini, która wcieliła się w postać Julii. Ich kreacje aktorskie odzwierciedlają autentyczność charakterystyczną dla stylu Sotomayor, znanej z jej współtwórczego podejścia do kinematografii. Film porusza uniwersalne zagadnienia, takie jak niewidzialne bariery klasowe, dynamika władzy w hierarchii domowej oraz krucha linia oddzielająca szczerą miłość od niewoli emocjonalnej.
Czas trwania filmu wynosi 109 minut, co pozwala widzom szczegółowo śledzić powolny, lecz nieubłagany rozwój tej skomplikowanej dynamiki międzyludzkiej. Reżyserka Dominga Sotomayor, która wcześniej nakręciła film „Zbyt późno, by umrzeć młodym”, pracowała nad scenariuszem wspólnie z Gabrielą Larralde oraz samą Alią Trabucco Zerán. Obraz ten stawia pod znakiem zapytania wpływ izolacji od własnej rodziny i konieczności służenia obcym na kształtowanie się więzi emocjonalnych, badając, jak dążenie do bliskości, wywołane samotnością, może stać się katalizatorem głębokich wewnętrznych przemian.
Krytyka podkreśla, że „Płyń do mnie” drobiazgowo analizuje stratyfikację społeczną nieodłącznie związaną z chilijskim społeczeństwem. Umieszczając narrację w obrębie uprzywilejowanego gospodarstwa domowego, film rzuca światło na często niewidoczne zmagania pracowników domowych, takich jak Estela. Subtelne, ale mocne przedstawienie emocjonalnego uwikłania między Estelą a Julią służy jako komentarz do wrodzonej nierównowagi sił i emocjonalnego kosztu narzuconego przez konieczność ekonomiczną. To wnikliwe studium klasy i zależności emocjonalnej umacnia pozycję filmu jako znaczącego dzieła współczesnej kinematografii chilijskiej.