W zewnętrznej atmosferze Słońca, zwanej koroną, obserwuje się niezwykłe zjawisko znane jako deszcz koronalny. Jest to proces, w którym rozgrzana plazma ochładza się i kondensuje, tworząc gęste struktury, które następnie spadają z powrotem w kierunku powierzchni Słońca, podążając wzdłuż linii pola magnetycznego. Te spadające masy plazmy mogą osiągać prędkości dochodzące nawet do 200 000 kilometrów na sekundę. Zjawisko to zostało odkryte na początku lat siedemdziesiątych XX wieku i jest powszechne w aktywnych rejonach korony słonecznej.
Mechanizm deszczu koronalnego rozpoczyna się, gdy pętle magnetyczne Słońca stają się niestabilne, często w wyniku różnych procesów grzewczych. Ta niestabilność prowadzi do gwałtownego ochłodzenia i kondensacji plazmy, co skutkuje formowaniem się deszczu koronalnego. Spadająca plazma, kierowana przez linie pola magnetycznego, tworzy łukowate formacje podczas swojego zstępowania. Według doktora Patricka Antolina z Uniwersytetu w St Andrews, deszcz koronalny jest ściśle powiązany z niestabilnością termiczną, która inicjuje rekombinację wolnych elektronów w zjonizowanej plazmie słonecznej.
Zjawisko to nie tylko stanowi spektakularny widok, ale także odgrywa kluczową rolę w naszym rozumieniu dynamiki Słońca. Badania nad deszczem koronalnym dostarczają cennych informacji na temat dynamiki pola magnetycznego Słońca oraz procesów rządzących jego zewnętrzną atmosferą. Obserwacje tego zjawiska pomagają naukowcom udoskonalać modele aktywności słonecznej i poprawiać prognozy dotyczące zjawisk pogody kosmicznej, które mogą wpływać na Ziemię. Dane z misji kosmicznych, takich jak Solar Dynamics Observatory (SDO), dostarczyły szczegółowych obrazów deszczu koronalnego, pozwalając na lepsze modelowanie jego ewolucji i wpływu na otoczenie.
Warto zauważyć, że deszcz koronalny nie jest zjawiskiem ograniczonym wyłącznie do naszego Słońca. W ostatnich latach zaobserwowano jego potencjalne występowanie również na innych gwiazdach. Wysokorozdzielcze obserwacje spektroskopowe rozbłysku na małej, chłodnej gwieździe vB 10 sugerują możliwość wystąpienia deszczu koronalnego również w jej przypadku, co stanowi pierwszy potencjalny dowód na obecność tego zjawiska na gwieździe typu ultrachłodny karzeł. Zrozumienie deszczu koronalnego pogłębia naszą wiedzę o atmosferach gwiazdowych i przyczynia się do rozwoju astrofizyki jako dziedziny.