Naukowcy z Helmholtz-Zentrum Dresden-Rossendorf (HZDR) opracowali nowy model, który sugeruje, że cykliczne ustawienie planet Wenus, Ziemi i Jowisza, występujące co około 11 lat, może wpływać na pole magnetyczne Słońca, wywołując okresowe fluktuacje jego aktywności. Model ten, rozwijany przez ostatnią dekadę, próbuje wyjaśnić znane cykle aktywności słonecznej, takie jak 11-letni cykl Schwabe'a, poprzez analizę wpływu sił pływowych planet. Grawitacyjne oddziaływanie tych planet, zwłaszcza gdy ich orbity układają się w specyficzny sposób, może synchronizować wewnętrzny mechanizm magnetyczny Słońca, wywołując regularność cyklu.
Badania wskazują również na rolę quasi-dwuletniej oscylacji (QBO) w kształtowaniu aktywności słonecznej, która może przyczyniać się do tłumienia ogólnej aktywności Słońca. Synchronizacja ta poprzez siły planetarne może tłumaczyć, dlaczego Słońce jest około pięciokrotnie mniej aktywne magnetycznie niż inne gwiazdy podobne do Słońca. W okresach maksymalnej aktywności obserwuje się więcej zórz polarnych i burz słonecznych, które wpływają na satelity i infrastrukturę technologiczną na Ziemi. Model ten wyjaśnia również krótsze cykle aktywności słonecznej, takie jak cykle Riegera, które mają swoje źródło w zjawisku fal Rossby'ego, aktywowanych przez siły pływowe planet. Zrozumienie tych mechanizmów jest kluczowe dla lepszego prognozowania pogody kosmicznej.