1 września 2025 roku Ziemia doświadczyła silnego wpływu burzy słonecznej, która wywołała spektakularne zorze polarne widoczne również w Polsce. Zjawisko to było wynikiem połączenia rozbłysku słonecznego klasy M2.7 z obszaru aktywnego 4204 oraz dwóch koronalnych wyrzutów masy (CME), które połączyły się w jedną, potężniejszą formację podczas podróży ku naszej planecie.
Burza geomagnetyczna osiągnęła poziom G2 (umiarkowany), z potencjałem nasilenia do G3 (silny). Narodowe Centrum Prognoz Pogody Kosmicznej (SWPC) przy NOAA wydało ostrzeżenia, wskazując na optymalne warunki do obserwacji zorzy. Zjawisko to zbiega się z okresem zbliżania się do końca obecnego szczytu aktywności słonecznej, który przypada na około 11-letni cykl Słońca.
Takie zjawiska słoneczne mają realny wpływ na infrastrukturę technologiczną. Burze geomagnetyczne mogą zakłócać systemy komunikacyjne, w tym GPS i łączność radiową. Satelity są narażone na uszkodzenia przez naładowane cząstki, a sieci energetyczne mogą doświadczać wahań napięcia, prowadząc do przerw w dostawie prądu. Podobne zjawisko w maju 2024 roku spowodowało straty szacowane na ponad 500 milionów dolarów.
Pomimo potencjalnych zagrożeń technologicznych, wizualny aspekt zorzy polarnej stanowił zapierające dech w piersiach widowisko. Obserwacje z różnych lokalizacji, w tym ze Szkocji i Słowacji, opisywały pokazy zieleni i fioletu. W Polsce również pojawiła się realna szansa na obserwację zorzy, szczególnie w północnych regionach kraju, choć przy sprzyjających warunkach zjawisko mogło być widoczne również z centralnych, a nawet południowych obszarów.
Eksperci, w tym popularyzator astronomii Karol Wójcicki, podkreślali, że choć prognozy były obiecujące, ostateczne parametry burzy były znane dopiero po dotarciu fali uderzeniowej CME do Ziemi. Zjawisko to było przypomnieniem o głębokim związku między aktywnością słoneczną a atmosferą Ziemi, oferując chwilę wspólnego zdumienia w obliczu złożoności pogody kosmicznej.