Najnowsza erupcja wulkanu Kilauea uwolniła znaczne ilości dwutlenku siarki, co skutkuje ostrzeżeniami dotyczącymi jakości powietrza

Wyspa Hawai’i jest obecnie świadkiem trzydziestego w tym roku cyklu erupcyjnego wulkanu Kilauea. To najnowsze zdarzenie geologiczne miało swój początek w dobrze znanym kraterze Halemaʻumaʻu, znajdującym się na szczycie wulkanu. Erupcja charakteryzowała się intensywnymi, żarzącymi się fontannami lawy, które przez krótki czas osiągały wysokość bliską 100 stóp (około 30 metrów). Ten spektakularny pokaz trwał przez około dziesięć do dwunastu godzin, stanowiąc wyraźne i potężne przypomnienie o nieustannych, dynamicznych procesach transformacyjnych zachodzących w skorupie ziemskiej.

Jednakże, poza widocznym gołym okiem widowiskiem lawy, poważną i długotrwałą konsekwencją tego ognistego epizodu jest znacząca emisja gazowego dwutlenku siarki (SO2) do atmosfery. Wstępne szacunki i pomiary wskazują, że to pojedyncze zdarzenie wprowadziło do słupa powietrza ponad 50 000 ton tego toksycznego związku. Ta masowa emisja gazów wymagała natychmiastowego podniesienia świadomości publicznej. W związku z tym, urzędnicy ds. zdrowia publicznego wydali pilne ostrzeżenia dotyczące jakości powietrza dla wszystkich mieszkańców zlokalizowanych na obszarach znajdujących się pod wiatr, gdzie stężenie zanieczyszczeń jest najwyższe.

Ta wzajemna zależność między głębokimi siłami podziemnymi a chemią atmosferyczną doskonale ilustruje powiązania systemów ziemskich. Wulkan Kilauea jest jednym z najaktywniejszych na świecie, a jego zachowanie jest nieustannie obserwowane. Instytucje takie jak Hawajskie Obserwatorium Wulkaniczne (HVO), będące częścią Służby Geologicznej Stanów Zjednoczonych (U.S. Geological Survey), prowadzą ścisły monitoring aktywności. Eksperci z HVO zauważyli, że częstotliwość tych zjawisk często koreluje ze zmianami w systemie zasilania magmą znajdującym się głęboko pod wulkanem, co sugeruje, że nie są to incydenty izolowane, lecz elementy większego cyklu. Emisje dwutlenku siarki, w połączeniu z aerozolami i wilgocią, tworzą zjawisko znane lokalnie jako „vog” (smog wulkaniczny), które jest charakterystyczną i uciążliwą cechą aktywnych faz Kilauea.

Dane historyczne potwierdzają, że okresy wysokiej produkcji SO2 mogą prowadzić do mierzalnego pogorszenia jakości powietrza na całej Dużej Wyspie, stwarzając poważne wyzwania zdrowotne. Zanieczyszczenie to negatywnie wpływa na widoczność oraz stanowi zagrożenie dla zdrowia dróg oddechowych, zwłaszcza dla populacji wrażliwych, takich jak dzieci, osoby starsze oraz cierpiące na schorzenia płuc. Chociaż obecna ilość 50 000 ton uwolniona podczas erupcji jest znaczącą wartością, eksperci podkreślają, że mieści się ona w zakresie oczekiwanym podczas aktywnych faz wulkanu. W obliczu tego cyklicznego zagrożenia, uwaga lokalnych społeczności skupia się na proaktywnym zarządzaniu wynikającymi z tego warunkami atmosferycznymi. Mieszkańcy wykorzystują to powtarzające się zjawisko środowiskowe do doskonalenia zbiorowej reakcji, pogłębiania wiedzy na temat zagrożeń i adaptacji do życia w bezpośrednim sąsiedztwie aktywnego wulkanu, co jest kluczowe dla ich bezpieczeństwa i komfortu życia.