Punkt Nemo, znany również jako Oceaniczny Biegun Niedostępności, to najbardziej odległy od lądu punkt na Ziemi, położony na Południowym Pacyfiku. Jego współrzędne to 48°52′6″S i 123°23′6″W, a od najbliższych wysp – Ducie, Motu Nui i Maher – dzieli go około 2700 kilometrów. Co ciekawe, najbliższymi ludźmi dla tego miejsca są astronauci na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej (ISS), znajdujący się około 400 kilometrów nad Ziemią.
Punkt Nemo został precyzyjnie wyznaczony w 1992 roku przez chorwackiego inżyniera Hrvoje Lukatelę, który wykorzystał zaawansowane modelowanie komputerowe do zidentyfikowania tego unikalnego miejsca. Nazwa „Punkt Nemo” nawiązuje do Kapitana Nemo z powieści Juliusza Verne'a, symbolizując izolację i samotność. Nazwa ta została również nadana planetoidzie (1640) Nemo, odkrytej w 1982 roku, oraz kraterowi na Charonie, księżycu Plutona, w 2018 roku.
Charakterystyczną cechą okolic Punktu Nemo jest jego biologiczna pustka. Brak życiodajnych wód i ograniczony dopływ składników odżywczych sprawiają, że obszar ten jest porównywany do oceanicznej pustyni z minimalną obecnością życia morskiego. Ta jałowość wód czyni Punkt Nemo idealnym miejscem do bezpiecznego usuwania zużytych obiektów kosmicznych. Od lat 70. XX wieku agencje kosmiczne wykorzystują go jako „kosmiczne cmentarzysko”, gdzie kierowane są satelity i stacje kosmiczne po zakończeniu ich misji, w tym rosyjska stacja kosmiczna Mir. W przyszłości planowane jest tam umieszczenie Międzynarodowej Stacji Kosmicznej.
Symbolika izolacji i odległości Punktu Nemo znajduje odzwierciedlenie w kulturze, gdzie może symbolizować wewnętrzne zmagania postaci lub krytykę społeczną. Fizyczna odległość tego miejsca, choć ekstremalna, może być metaforą dystansu emocjonalnego. Punkt Nemo stanowi fascynujący przykład ludzkiej pomysłowości, łącząc geografię, astronomię i literaturę w unikalną całość.