Przełomowe badania przeprowadzone przez naukowców z Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie ujawniły istnienie spójnego wzorca czasowego w ludzkiej mowie, który jest obserwowalny w 48 zróżnicowanych językach. Badacze odkryli, że mówcy naturalnie segmentują swoją mowę na jednostki intonacyjne (IU), które pojawiają się w niezwykle stabilnym interwale około 1,6 sekundy. Odkrycia te, opublikowane w czasopiśmie Proceedings of the National Academy of Sciences, analizują ponad 650 nagrań z 27 rodzin językowych i sugerują, że rytm ten jest fundamentalnie zakorzeniony w ludzkiej kognicji i biologii, a nie jest jedynie nawykiem kulturowym.
Jednostki intonacyjne, charakteryzujące się zsynchronizowanymi zmianami wysokości dźwięku, głośności i czasu trwania, odgrywają kluczową rolę w ułatwianiu odbiorcom zrozumienia, przejmowaniu głosu w dialogu i efektywnym przetwarzaniu informacji. Dr Maya Inbar, główna badaczka, podkreśliła, że to tempo mowy jest uniwersalne i stabilne niezależnie od kultury, wieku czy języka. Profesor Ayelet N. Landau dodała, że zrozumienie tej struktury czasowej sprzyja interdyscyplinarnym powiązaniom między neuronauką, lingwistyką i psychologią.
Badanie wykazało również słabą korelację między tempem jednostek intonacyjnych a tempem na poziomie sylab, co sugeruje, że IU niosą bardziej zrównoważony ładunek informacyjny w różnych językach. Te spostrzeżenia mają znaczący potencjał dla ulepszenia technik przyswajania języków, postępu w technologii mowy oraz opracowania skuteczniejszych terapii schorzeń związanych z mową. Zespół badawczy, w skład którego wchodzili dr Maya Inbar, profesorowie Eitan Grossman i Ayelet N. Landau z Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie (profesor Landau związana jest również z University College London), wskazuje na uniwersalny mechanizm poznawczy leżący u podstaw ludzkiej komunikacji.
Rytm ten, występujący z częstotliwością około 0,6 Hz, jest stabilny niezależnie od kultury, wieku czy języka, co sugeruje jego głębokie zakorzenienie w ludzkiej fizjologii i procesach umysłowych. Zrozumienie tej temporalnej architektury mowy może mieć znaczący wpływ na rozwój sztucznej inteligencji w zakresie przetwarzania mowy, a także na tworzenie bardziej efektywnych metod nauczania języków obcych i terapii zaburzeń mowy. Badania te rzucają nowe światło na to, jak ludzki umysł organizuje język w czasie, łącząc lingwistykę z neuronauką i psychologią.