Propozycja lingwisty Orlando Alby, aby zestawić lingwistykę i literaturę, oparta na wcześniejszych rzeczywistych lub oczywistych wyrażeniach w porównaniu do późniejszych, pośrednich lub metaforycznych wyrażeń, została poddana debacie.
Alba argumentuje, że lingwistyka, podobnie jak medycyna czy inżynieria, jest nauką charakteryzującą się bezpośrednim i obiektywnym podejściem do opisywania i wyjaśniania zjawisk językowych. Z drugiej strony uważa, że literatura, ze względu na użycie metafor i wyrażeń metaforycznych, odbiega od tej obiektywności.
Jednak ta perspektywa została zakwestionowana przez różnych naukowców. Metafora, jako mechanizm rozwijania pojęć, nie ogranicza się do konkretnej dyscypliny, ale je wszystkie przekracza. Ludzkie zrozumienie i nasz aparat poznawczy napędzają ekstrapolację elementów dyskursywnych i retorycznych, faktów języka, zgodnie z różnymi kontekstami ludzkiego doświadczenia. Obejmuje to zjawiska takie jak światło, widmo ducha, a nawet biologiczny układ materii.
Sam Alba oskarża się w swoim obiektywistycznym zapału, powołując się na „korzeń czasownika liczyć...” lub nazywając „chleb, chleb i wino, wino”, pomimo korzenia rośliny, stóp lub elektryczności, chleba nauczania i tego, że mój kuzyn Panchito przyszedł wczoraj pijany. Podobnie podkreśla, że powinniśmy odrzucić inne metaforyczne przejawy, takie jak „ręce zegara, głos ludu, żywy język”. Jednak gdyby tak było, musielibyśmy usunąć z „zwykłej i popularnej mowy” powiedzenia takie jak „ręce czasu, głos sumienia i język ognia”.
Ta debata podkreśla złożoność relacji między lingwistyką a literaturą oraz to, jak metaforyczne wyrażenia są nieodłączne dla języka i ludzkiego poznania, przekraczając granice dyscyplin akademickich.